Blog

Οι Νεομάρτυρες της Θεσσαλονίκης παρόντες στους εορτασμούς της εθνικής παλιγγενεσίας

ΟΙ Νεομάρτυρες της Θεσσαλονίκης δίνουν το δικό τους εμβληματικό παρών κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στις εκδηλώσεις της επετείου της εθνικής μας παλιγγενεσίας. 

Στέκονται αόρατοι ανάμεσα στο πλήθος που συμμετέχει στις δοξολογίες, και μάλιστα πιο επίσημοι από τους επισήμους, και καμιά φορά αναρωτιούνται με απορία, αν οι σημερινοί πιστοί αναλογίζονται την δική τους συμβολή στην πρώτη γραμμή του πνευματικού ξεσηκωμού που διατήρησε την ενότητα του γένους διά της Εκκλησίας και των μαρτυρικών τους αιμάτων.   

Οι Νεομάρτυρες σήκωσαν το δικό τους «μπαϊράκι», φλάμπουρο, τη σημαία τους, προσωπικά και άνευ οργανωμένου σχεδίου, χωρίς καμιά Φιλική Εταιρεία ή άλλη εταιρία να τους υποστηρίζει.

Ως απλά μέλη της εν αιχμαλωσία Εκκλησίας!

Οι Νεομάρτυρες ήταν φίλοι και αδελφοί του Χριστού, παιδιά της Παναγίας, και πιστοί που εμπνέονταν από τους κόπους των Αγίων: οσίων και μαρτύρων. Των ασκητικών και μέχρις αίματος ιδρώτων, αλλά και των αιμάτινων ποταμιών από τα μαρτυρικά σώματα.

 

Οι Νεομάρτυρες, είχαν πρότυπο τους τους μάρτυρες, και έτσι και οι ίδιοι έγιναν μέτοχοι των μαρτυρικών τους κόπων και πόνων και, βέβαια, των ίδιων μαρτυρίων και των αιμάτων τους. Και μάλιστα οι πιστοί «φίλαθλοι» των μαρτυρικών τους αθλημάτων και αγώνων έσπευδαν με σπουδή να πάρουν για ευλογία μερικές σταγόνες από τα τίμια αυτά αθλητικά τους αίματα. 

Αυτά που στην συνέχεια ήξεραν, ότι του Θεού συνεργούντος, θα αποτελέσουν φάρμακα και ποικίλου είδους αποτρεπτικά φυλακτά και ευρύτερα κοσμήματα της ζωής τους. 

Οι Νεομάρτυρες, σίγουρα, δεν είχαν καμιά πρόθεση να εξωμόσουν, να αδειάσουν, δηλαδή, την ψυχή τους από τον Χριστό,γιατί κάτι τέτοιο δεν τους «αφόριζε» μόνον από την Εκκλησία, αλλά και από τα σπλάχνα του ευρύτερου γένους.

Οι Θεσσαλονικείς Νεομάρτυρες άνδρες και γυναίκες χάρισαν και οι ίδιοι την ζωή τους στον Χριστό και την Εκκλησία, σώζοντας ότι πολύτιμο έλαβαν κατά το βάπτισμα και το χρίσμα τους, την οικογενειακή και πατροπαράδοτη παράδοσή τους. Την εν Χριστώ ελευθερία και χαρά!

Κάτι που πολλές το νιώθεις μόνον όταν απειλείται η «δεδομένη» εξασφάλισή τους. 

Οι Νεομάρτυρες προσέρχονταν με χαρά στο μαρτύριο, σαν σε πανηγύρι, παρελαύνοντας πραγματικά και επίσημα μέσα από τους δρόμους της μεγαλόπολης Θεσσαλονίκης, διεγείροντας και την εσωτερική πίστη και χαρά όσων άλλων χριστιανών τους έβλεπαν ή έσπευδαν στους τόπους μαρτυρίου για να παρακολουθήσουν τις τελευταίες στιγμές του μαρτυρικού τους παλαίσματος.

Οι Νεομάρτυρες της Θεσσαλονίκης δεν πάλεψαν και δεν μαρτύρησαν μόνο στην Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλα μέρη, ενώ και όσοι Νεομάρτυρες μαρτύρησαν στην Θεσσαλονίκη δεν ήταν όλοι Θεσσαλονικείς.

Όλους, πάντως, τους ένωνε η αγάπη του Χριστού και το φιλότιμο της ταύτισης με το χριστιανικό γένος. 

Κάποιοι, μάλιστα, εξ αυτών τόλμησαν να παρουσιαστούν από μόνοι τους ενώπιον των οθωμανικών αρχών, θρησκευτικών, δικαστικών, πολιτικών, και ως ομολογητές να κηρύξουν και να διακηρύξουν τον Κύριο και Θεό τους. Ή ακόμη και να εμπαίξουν την πίστη των κατακτητών. Ομολογητές και μάρτυρες συνάμα.

Υπήρχαν, όμως, και Νεομάρτυρες οι οποίοι βρέθηκαν εντελώς ξαφνικά ενώπιον των αρχών, κατηγορούμενοι για διάφορους λόγους και αιτίες και έπρεπε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να απαντήσουν θετικά σε όσα τους απαιτούσαν να κάνουν. 

Και το πιο επώδυνο, κάτι το οποίο αποτελούσε στην ουσία ψυχικό θάνατο, ήταν να αλλαξοπιστήσουν για να γλυτώσουν την ζωή τους. Ή από την μεριά των Τούρκων κατακτητών από σκλάβοι και ραγιάδες να γίνουν αφέντες και κύριοι. Και οι νεαρές κοπέλες μεγάλες κυρίες.

Όλα αυτά άρχιζαν με τις ποικίλες «επωφελείς» προτάσεις και δωροδοκίες και συνέχιζαν με φοβερισμούς και βασανιστήρια. 

Όσοι άντεξαν την επίθεση και την βαναυσότητα του σκοταδιού στην ψυχή και το σώμα τους, αυτόκλητοι ομολογητές ή «έκτακτοι» εγκαλούμενοι, στεφανώθηκαν μαρτυρικά και πλέον γεύονται διά παντός την χαρά που παρέχει η αίγλη της μαρτυρικής χορείας.

Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να τους ξεχνάμε, ιδιαίτερα τέτοιες μέρες, γιατί στέκονται πάντα δίπλα μας και ανάμεσά μας, έτοιμοι να προσφέρουν όπως πρόσφεραν την ίδια τους την ζωή ως σφάγιο και ως αγάπης θυσία αινέσεως!

Κείμενο: Στ.Κ.