Blog

Νεομάρτυρας, Αγία Κυράννα, Η θαρραλέα αντιμετώπιση του γενίτσαρου που την απήγαγε 

Αυτή η πάγκαλος νύμφη του Χριστού ήτον από ένα χωρίον της Θεσσαλονίκης Αβυσσώκα καλούμενον [σημερινή Όσσα], Χριστιανών γονέων τέκνον. 

Ήτον δε πολλά ωραία, και απέρνα [περνούσε] ζωήν σεμνήν, και σώφρονα αλλ’ ο μισόκαλος διάβολος την εφθόνησε, διά την τοιαύτην της αρετήν, και μη δυνάμενος να την μολύνῃ με αισχρούς λογισμούς, και με ατόπους [απρεπείς] πράξεις κρυφίους, εύρεν όργανον της κακίας του ένα αγαρηνόν Γιανίτζαρην [γεννίτσαρο, Έλληνα εξισλαμισθέντα κατά το παιδομάζωμα], οπού ήτον εις εκείνο το χωρίον σούμπασις [εισπράκτορας φόρων], και εσύναζεν τα αυθεντικά εισοδήματα, ο οποίος ετρώθη από σατανικόν έρωτα εις την κόρην, και άρχισεν ο μιαρός να την κολακεύῃ με διαφόρους τρόπους, διά να την φέρῃ εις τον σκοπόν του. 

Αλλ’ η παρθένος δεν τον εδέχετο παντελώς· ύστερον εκείνος της έταζε να της δώσῃ, όσα άσπρα [χρήματα] θέλει, και να της κάμῃ και φορέματα πολύτιμα, εάν στέρξη [δεχτεί], ειδέ μη [διαφορετικά] εφοβέριζε να της κάμῃ μεγάλας παιδείας [μεγάλα κακά], και τελευταίον να της δώσῃ και θάνατον. 

Η δε κόρη έχουσα όλον της τον πόθον εις τον Χριστόν, δεν εφρόντιζε τελείως ούτε διά τα χαρίσματα, και τας υποσχέσεις του, ούτε διά τους φοβερισμούς του. Ιδών [βλέποντας] λοιπόν εκείνος, ότι δεν κατορθώνει τον σκοπόν του, συμφωνεί με άλλους γιανιτζάρους του ιδίου τάγματος, και αρπάζουν έξαφνα την κόρην, και την υπάγουν εις τον κριτήν της Θεσσαλονίκης ψευδομαρτυρούντες ότι είπε τάχα η κόρη να τον πάρῃ άνδρα, και να έλθῃ εις την πίστιν τους. 

Ηκολούθησαν [την ακολούθησαν] δε και οι γονείς της κόρης, αλλά δειλιάσαντες από τους φοβερισμούς εκείνων, εκρύφθησαν. Εκεί λοιπόν [στη Θεσσαλονίκη] οι Τούρκοι έκαμαν πολλά εις την παρθένον, διά να την φέρουν εις τον σκοπόν τους, πότε με κολακείες, και ταξίματα, πότε με φοβερισμούς. 

Αλλ’ η μακαρία έστεκεν ατάραχος, και μόνον ένα λόγον είπεν εις αυτούς· εγώ είμαι Χριστιανή, και έχω νυμφίον τον Κύριόν μου Ιησούν Χριστόν, εις τον οποίον προσφέρω ως προίκα την παρθενίαν μου, και αυτόν επόθησα, και ποθώ εκ νεότητός μου, και διά την αγάπην του είμαι έτοιμη να χύσω και το αίμα μου, διά να αξιωθώ να τον απολαύσω. Ηκούσατε λοιπόν την απόκρισίν μου, και πλέον άλλον λόγον μη προσμένετε [περιμένετε] να σας ειπώ.

Ταύτα ειπούσα εσιώπησε, και πλέον δεν ηθέλησε να αποκρίθη τελείως εις όσα την ηρώτουν [ρωτούσαν] ύστερον, αλλά κλίνασα κάτω την κεφαλήν έστεκε με πολλήν σεμνότητα ωσάν εντρέπετο να βλέπῃ και αυτά τα πρόσωπα των ανδρών, προσευχομένη νοερώς, και παρακαλούσα τον νυμφίον της Χριστόν, διά να την ενδυναμώσῃ έως τέλους. 

Και την ώραν εκείνην εγέμησεν η καρδία της από αγαλλίασιν, και χαράν πνευματικήν, και φανταζομένη νοερώς τον γλυκύτατόν Χριστόν, της εφαινετο ωσάν να ήταν αρπαγμένη εις τον παράδεισον, και αλησμόνησεν [ξέχασε] όλα τα λυπηρά της παρούσης ζωής, και επεθύμει να λάβῃ το ογλιγώροτερον τον υπέρ Χριστού θάνατον. 

Ιδόντες δε εκείνοι το αμετάθετον της γνώμης της [ότι δεν άλλαζε γνώμη], και την φαιδρότητα του προσώπου της [την ευφροσύνη της ψυχής της που αντανακλούσε στην φωτεινότητα και την χαρούμενη όψη του προσώπου της], κατησχύνθησαν [ντροπιάστηκαν], και ούτω [έτσι] την έστειλαν εις την φυλακήν, και την έβαλαν εις σίδηρα…

Η Αγία  Κυράννα μαρτύρησε στις φυλακές της Θεσσαλονίκης στις 28 Φεβρουαρίου του 1751.

Απόσπασμα από το «Νέον Μαρτυρολογίον».