Blog

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς: Ο θάνατος της Θεοτόκου είναι ζωηφόρος, μεταβιβάζοντας σε ουράνια και αθάνατη ζωή! Και η μνήμη τούτου είναι χαρμόσυνη εορτή και παγκόσμια πανήγυρις!

Αγίου Γρηγορίου Παλαμά

Στην πάνσεπτη Κοίμηση της Πανυπέργαγνης Δέσποινας μας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας

Απόσπασμα από τον τόμο, «Γρηγορίου Παλαμά έργα 10», των Πατερικών Εκδόσεων «Γρηγόριος ο Παλαμάς», εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση, σχόλια Παναγιώτης Χρήστου.

6. Γι’ αυτό λοιπόν και ο θάνατός της είναι ζωηφόρος, μεταβιβάζοντας σε ουράνια κι’ αθάνατη ζωή κι’ η μνήμη τούτου είναι χαρμόσυνη εορτή και παγκόσμια πανήγυρις, που όχι μόνο ανανεώνει την μνήμη των θαυμασίων της θεομήτορος, αλλά και προσθέτει την κοινή και παράδοξη συνάθροισι των ιερών Αποστόλων από κάθε μέρος της γης για την πανίερη κηδεία της, τους με την ευκαιρία αυτή θεοφαντορικούς των θεολήπτων εκείνων ύμνους, τις αγγελικές επιστασίες και τις χοροστασίες και λειτουργίες γι’ αυτήν· των Αποστόλων οι οποίοι προπέμπουν, ακολουθούν, συμπράττουν, αντιπράττουν, αποκρούουν, αμύνονται, οι οποίοι συνεργούν και με όλη τη δύναμι συμφωνούν προς εκείνους που δι’ όλων των μέσων εγκωμιάζουν το ζωαρχικό και θεοδόχο εκείνο σώμα, το σωστικό φάρμακο του γένους μας, το σεμνολόγημα όλης της κτίσεως, οι οποίοι πολεμούν και αντικρούουν με κρυφό χέρι τους Ιουδαίους διότι επεμβαίνουν και ξεσηκώνονται με θεομάχο χέρι και γνώμη, ενώ ο ίδιος ο Κύριος Σαβαώθ και υιός αυτής της αειπαρθένου είναι αοράτως παρών και αποδίδει στη μητέρα την εξόδιο τιμή. 

Σε αυτού τα χέρια εναπέθεσε και το θεοφόρο πνεύμα, δια του οποίου έπειτα από λίγο μεταθέτει και το συζυγικό προς εκείνο σώμα σε χώρο αείζωο και ουράνιο, ευλόγως και συμφώνως προς την αρχή γι’ αυτήν έως τώρα.

7. Πραγματικά πολλοί από παλαιά επέτυχαν θεία ευμένεια και δόξα και δύναμι, ώστε να λέγη ο Δαβίδ, «για μένα είναι πολύτιμοι οι φίλοι σου, Θεέ, οι αρχές των είναι πολύ δυνατές· θα τις απαριθμήσω και θα υπερβούν την άμμο σε πλήθος» και «πολλού» κατά τον Σολομώντα «απέκτησαν πλούτο και πολλές θυγατέρες άσκησαν δύναμι· αυτή δε υπερβαίνει και ξεπερνά όλους και όλες», τόσο που δεν είναι εύκολο να λεχθή. 

Διότι μόνο αυτή, ευρισκομένη ανάμεσα στο Θεό και σ’ ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, τον μεν Θεό κατέστησε υιόν ανθρώπου, τους δε ανθρώπους έκαμε υιούς Θεού, ουρανώσασα την γη και θεώσασα το γένος· και μόνο αυτή από όλες τις γυναίκες αναδείχθηκε μητέρα Θεού εκ φύσεως επάνω από κάθε φύσι, υπήρξε δε με τον άφραστο τόκο βασίλισσα κάθε εγκοσμίου και υπερκοσμίου κτίσματος· κι έτσι, υψώνοντας μόνη της τους κάτω από αυτήν, αποδεικνύοντας τους επί της γης υπηκόους αντί επιγείων ουρανίους, μετέχοντας ανωτέρας αξίας και μεγαλυτέρας δυνάμεως, ωρίσθηκε υψηλοτάτη και μακαριωτάτη βασίλισσα μακαρίου γένους.

8. Τώρα, έχοντας και τον ουρανό κατάλληλο κατοικητήριο, ως ταιριαστό της βασίλειο, στον οποίο μετατέθηκε σήμερα από τη γη, εστάθηκε και στα δεξιά του παμβασιλέως με διάχρυσο ιματισμό ενδυμένη και στολισμένη, όπως λέγεται γι’ αυτήν από τον ψαλμωδό προφήτης. Ως ιματισμό δε διάχρυσο πρέπει να εννοήσης το διαυγές σώμα της, στολισμένο με τις παντοειδείς αρετές· διότι μόνο αυτή κατέχει τώρα μαζί με το θεοδόξαστο σώμα και με τον Υιό τον ουράνιο χώρο. Δεν μπορούσε πραγματικά γη και τάφος και θάνατος να κρατή έως το τέλος το ζωαρχικό και θεοδόχο σώμα της και αγαπητό ενδιαίτημα ουρανού και του ουρανού των ουρανών. Διότι, αν η μία ψυχή, που έλαβε ως ένοικο την χάρι του Θεού, ανέρχεται προς τον ουρανό όταν απολυθή από τα εδώ, όπως έχει γίνει φανερό δια πολλών επιχειρημάτων και πιστεύομε, πώς δεν θα αναλαμβανόταν από την γη προς τον ουρανό το σώμα που όχι μόνο έλαβε μέσα του τον ίδιο τον προαιώνιο και μονογενή Υιό του Θεού, την αέναη πηγή της χάριτος, αλλά κι’ εφάνηκε γεννητικό γι’ αυτόν; 

Εκείνη που ήταν σε ηλικία μόλις τριών ετών και δεν είχε λάβει ακόμη ένοικο τον υπερουράνιο και δεν τον είχε καταστήσει σαρκοφόρο, εκείνη που κατοικούσε τα άγια των αγίων, αφού έγινε υπεροχική και πραγματικά υπερκόσμια δια τόσο μεγάλων και τόσο πολλών έργων και κατά το σώμα, θα εγινόταν γη υφισταμένη διαφθορά; Και πώς θα μπορούσε να θεωρηθή τούτο λογικό από εκείνους που εξετάζουν τα πράγματα λογικώς;

9. Γι’ αυτό ευλόγως το σώμα που εγέννησε συνδοξάζεται με το γέννημα δια θεοπρεπούς δόξης και, κατά το προφητικό άσμα, μαζί με τον προηγουμένως αναστάντα τριήμερον Χριστό συνανίσταται η κιβωτός του αγιάσματός του. 

Και αποδεικτικό για τους μαθητάς στοιχείο περί της αναστάσεώς της από τους νεκρούς γίνονται τα σινδόνια και τα εντάφια, που μόνα απέμειναν στον τάφο και που μόνα ευρέθηκαν σ’ αυτόν από εκείνους που προσήλθαν να την ζητήσουν, όπως συνέβηκε προηγουμένως με τον Υιό και δεσπότη. Δεν εχρειάσθηκε όμως να μείνη και αυτή επίσης για λίγο επάνω στη γη, όπως ο Υιός της και Θεός· γι’ αυτό αναλήφθηκε αμέσως προς τον υπερουράνιο χώρο από τον τάφο, από όπου πάλι αστράπτει τις μαρμαρυγές και τις χάριτες μέχρι της γης λαμπρότατες και θειότατες, φωτίζοντας από εκεί όλο τον περίγειο χώρο και από όλους τους πιστούς προσκυνουμένη και θαυμαζομένη και υμνουμένη.

Επιμέλεια: Στ.Κ.