Blog

Άγιος Δημήτριος, Υπερασπίζεται την Θεσσαλονίκη και μοιράζει την χάρη του ακόμη και στους επίδοξους εκπορθητές της!

Και φτάσαμε σήμερα στην Κυριώνυμο ημέρα του Αγίου Δημητρίου! Το άλλο Πάσχα της Θεσσαλονίκης και της οικουμένης! Του φιλόπολη αγίου, αλλά και υπέρμαχου της οικουμένης!

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι ο πολιούχος ο άγιος της πόλης υπερασπιζόμενος την Θεσσαλονίκη δίδασκε συνάμα και την ευσέβεια και την χριστιανική πίστη.

Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους Θεσσαλονικείς οι οποίοι έσπευδαν να αναζητήσουν από τον ίδιο την προστασία τους, όταν έφταναν έξω από τα τείχη της πόλης οι ποικίλοι εισβολείς, αλλά και την πνευματική επιρροή στους ίδιους τους εχθρούς και τους επίδοξους εκπορθητές της.

Εξάλλου, όταν τελευταίοι έβλεπαν τον άγιο να υπερασπίζεται την πόλη του πάνω στα κάστρα, δεν μπορούσαν να μην προβληματιστούν, με την έννοια του να αλλοιωθούν καλώς, περί του έκτακτου αυτού θαυματουργικού γεγονότος!

Από τον παράδοξο μοναχικό, στην ουσία μοναδικό, αυτόν καβαλάρη ο οποίος μπορούσε να τα βάζει με τα υπέρτερα πολυπληθή στρατεύματά τους που είχαν εκπαιδευτεί για να αλώνουν φρούρια πόλεων και να μπορούν να υπερκεράσουν τους υπερασπιστές τους.

Και αυτή η μοναδική και τρομερή φιγούρα η οποία στρεφόταν εναντίον τους, ως ο πιο δεινός καταπέλτης, ήταν αρκετή για να τους εμπνεύσει την φιλότιμο πίστη του Δημητρίου να αρχίσουν να προσπέφτουν στην χάρη του.

Έτσι, με το πέρασμα των χρόνων άρχισαν και οι ίδιοι να τον τιμούν, να πιστεύουν στον Θεό του και να τον εντάσσουν τόσο στην πολεμική τους αρετή όσο και την ευρύτερη πολιτική και κοινωνική τους αγωγή. Γι’ αυτό και ο διώκτης μεταβλήθηκε σε προστάτη, αφού οι βασιλιάδες και οι ηγεμόνες τους τον απεικόνιζαν ακόμη στα νομίσματα και τις σφραγίδες τους!

Ο άγιος, λοιπόν, δεν υπερασπίστηκε, απλώς, την Θεσσαλονίκη, αλλά άσκησε και «επιθετική» ποιμαντική ιεραποστολή κατακτώντας τις καρδιές και τις ψυχές τους!

Πράγμα που στην συνέχεια, όμως, έφερε και μία απρέπεια εναντίον του αγίου, αλλά και της Θεσσαλονίκης και της καταγωγής του. Δεν τους έφτανε, λοιπόν, η τόσο μεγάλη σύνδεση μαζί του ώστε επιχείρησαν και να ταυτιστούν! Και επειδή δεν υπήρχε κάποια ανάλογη δυνατότητα ή ευκαιρία την δημιούργησαν μόνοι τους και εις βάρος κάθε ιστορικής εγκυρότητας. Έτσι, ο Άγιος Δημήτριος «απέκτησε», αίφνης, από το πουθενά πατέρα Βούλγαρο και βουλγαρική καταγωγή!

Ένας σφετερισμός που μοιάζει με μια μη φιλότιμη αντιπροσπάθεια απέναντι στον βυζαντινό – ελληνικό κόσμο για την πνευματική καλή επιρροή και αλλοίωσή που δέχθηκαν! Αυτοβούλως, βεβαίως! Και να μια πραγματική αληθινή συγγένεια μεταξύ των ευρύτερων Σλάβων και των Ελλήνων και σε ποιον ανήκει η πνευματική πατρότητα.

Άλλωστε αποτελεί ίδιο του ελληνικού πολιτισμού να επιδρά ή και να αλώνει και τους κατακτητές του διά του πολιτισμικού στοιχείου. Πολύ περισσότερο όταν συνδέεται με την πίστη. Σίγουρα, όμως, και όταν και ο ελληνικός πολιτισμός και η πίστη ήταν πραγματικά η καρδιά και η ψυχή του ελληνικού κόσμου. Έτσι, ακριβώς, το αντίθετο φαινόμενο παρουσιαζόταν όταν ο ελληνικός κόσμος βρισκόταν σε κατάπτωση και οι ίδιοι οι προστάτες του άγιοι, φαίνονταν οφθαλμοφανώς από δορυφορούντες υπέρμαχοι και πολιούχοι των πόλεων τους, να κλαίνε για την κατάντια των συμπολιτών τους και να ομολογούν για την εγκατάλειψη του τόπου τους.

Τρανό παράδειγμα η συνάντηση των πολιούχων Θεσσαλονίκης και Λάρισας, των αγίων Δημητρίου και Αχιλλίου, λίγο πριν από την κατάληψη των πόλεων τους από τους οθωμανούς.

Και ορίστε ο μεταξύ τους διάλογος τον οποίον άκουσαν και μετέφεραν άνθρωποι που τους είδαν και τους άκουσαν κατά το αντάμωμά τους λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη.

Αφού λοιπόν αναγνώρισαν και χαιρέτησαν ο ένας τον άλλον «στη συνέχεια ο άγιος Δημήτριος ρώτησε τον άγιο Αχίλλιο.

– Από πού έρχεσαι Αρχιερέα του Θεού και πού πας;

Ο άγιος Αχίλλιος με δάκρυα στα μάτια είπε:

– Με διέταξε ο Θεός να φύγω από την Λάρισα την οποία μέχρι τώρα φύλασσα, λόγω των αμαρτιών και των ανομιών του λαού! Η πόλη πρόκειται πλέον να παραδοθεί στους Αγαρηνούς. Πράγματι την εγκατέλειψα και τώρα πηγαίνω, όπου με προστάξει ο Κύριος. Αλλά, εσύ από πού έρχεσαι; Πες μου σε παρακαλώ.

Αφού δάκρυσε ο άγιος Δημήτριος απάντησε στον άγιο Αχίλλιο:

– Και σε μένα το ίδιο συνέβη! Παρ’ όλο που και εγώ βοήθησα και γλύτωσα πολλές φορές τους Θεσσαλονικείς από αιχμαλωσία, θανατικό και από κάθε ασθένεια, παραχώρησε ο Θεός και με διέταξε να εγκαταλείψω την πόλη, για να παραδοθεί στους Αγαρηνούς λόγω των πολλών τους αμαρτιών».

Έτσι, είναι εμφανές πως πραγματικά η τιμή του αγίου πρέπει να συνοδεύεται και να ταυτίζεται με την πνευματική μίμησή του. Και η μίμηση του χαριέστατου Αγίου Δημητρίου μόνον αγλαόκαρπα δώρα μπορεί να φέρει στον άνθρωπο τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Κάτι που μοιάζει να το εγγυάται και η συνεχής μυρόβλυση των ιερών λειψάνων του η οποία αποδεικνύει την αειφόρο χάρη που έλαβε ο ίδιος και είναι έτοιμος να την προσφέρει σε όλους τους προστρέχοντες και μιμούμενοι αυτόν πνευματικά!

Καλό φθινοπωρινό Πάσχα!

Χρόνια πολλά!

Στ.Κ.

 

Περισσότερα για τον άγιο Δημήτριο στο «Αγιολόγιο της Θεσσαλονίκης» της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης: http://www.imth.gr/default.aspx?lang=el-GR&loc=1&&page=147&saintid=50