Blog

Άγιος Δαυίδ ο εν Θεσσαλονίκη ο Δεντρίτης, Το θαυμαστό ταξείδι στην Κωνσταντινούπολη! 

Ο Άγιος Δαυίδ ο εν Θεσσαλονίκη ο οποίος ασκήθηκε σε δέντρο αμυγδαλιάς είναι πάρα πολύ γνωστός για την παράδοξη αυτή άσκησή του που διήρκεσε τρία χρόνια.

Τρία χρόνια, λοιπόν, παραδομένος στις διαθέσεις του καιρού και ησυχία καμία να μην έχει. Ούτε την σταθερότητα που είχαν οι στυλίτες στους πετρόκτιστους στύλους.

Αυτός ήταν έρμαιο και των ανέμων και όσοι γνωρίζουν τον Βαρδάρη, τον δυνατό αέρα ο οποίος κτυπά ανελέητα κατά καιρούς την Θεσσαλονίκη μπορούν να καταλάβουν πόσο υπέφερε.

 

Η εμφάνιση του αγγέλου και η ολοκλήρωση της  άσκησης του αγίου

Όπως και να έχει στα τρία χρόνια έλαβε ευλογία από τον Θεό να ολοκληρώσει την άσκηση αυτή και να συνεχίσει να ζει ασκητικά σε κελλί. Τώρα, πια, ο έγκλειστος ασκητής ήταν κατάφορτος από πνευματικά χαρίσματα τα οποία αξιώθηκε από την ιδιαίτερη αυτή άσκηση και τον λοιπό οσιακό του βίο. 

Και μάλιστα, κοντά σε μια μεγαλούπολη, όπως η Θεσσαλονίκη.

Κάτι, βεβαίως, που θα μπορούσε να αποτελεί αδιακρισία ή και πρόκληση η δημόσια αυτή ασκητική του έκθεση. Αλλά όπως φαίνεται και από την κατάληξη της φοβερής αυτής άσκησης ο Άγιος Δαυίδ δεν έκανε το ασκητικό αυτό πάλαισμα χωρίς άνωθεν φωτισμό και ευλογία. 

Εξάλλου άγγελος τού μετέφερε την ευαρέσκεια του Κυρίου, την ευόδωση των προσευχών και της άσκησής του, όπως και πρόρρηση για τα τέλη της ζωής του. 

Όταν ο Άγιος Δαυίδ βρισκόταν πάνω στην αμυγδαλιά αποτελούσε θέαμα παράδοξο για τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης, μετά την κάθοδό του έγινε παρηγοριά και παραμυθία των ανθρώπων, αλλά και γιατρός για τα βαριά ψυχικά νοσήματα και τις ανίατες ασθένειες τους! 

Τα λόγια του αγγέλου στον Άγιο Δαυίδ

Σύμφωνα, πάντως, με αυτά που του είπε ο άγγελος θα έπρεπε να επιτελέσει και κάτι άλλο ακόμη για να ολοκληρώσει το αγαθότατο πέρασμα του από αυτήν την ζωή. Και, βεβαίως, από την Θεσσαλονίκη της οποίας αναδείχθηκε πολλαπλώς ευεργέτης.

Ορίστε τι είπε στον Όσιο Δαυίδ ο απεσταλμένος από τον Θεό άγγελος: 

«Δαυίδ, άκουσε ο Κύριος την δέησή σου και σου δίδει την χάρη που πολλές φορές ζήτησες. Να είσαι ταπεινόφρων και μετρημένος, να τον σέβεσαι και να τον λατρεύεις με την πρέπουσα ευλάβεια. Κατέβα, λοιπόν, από το δέντρο και ησύχασε σε κελλί, ευλογώντας τον Θεό, μέχρι να πραγματοποιήσεις και κάποιαν άλλην αγαθοεργία. Μετά από αυτό θα βρεις ανάπαυση των σωματικών πόνων και ψυχική παράκληση».

Όταν, λοιπόν, έφυγε ο άγγελος, ο άγιος Δαβίδ ευχαριστούσε τον Κύριον λέγοντας: 

«Ευλογητός ο Θεός, ο οποίος δέχθηκε την προσευχή μου και με ελέησε». Πλέον, ο άγιος θα ζούσε έγκλειστος σε κελλί συνεχίζοντας τον ασκητικό του βίο με μία ακόμη επίπονη άσκηση.

Ποιο ήταν το αίτημα της προσευχής του μάθαμε από τα λόγια του αγγέλου. «Να είναι ταπεινός και μετρημένος»! 

Η Θεσσαλονίκη σε κίνδυνο από εξωτερικούς εχθρούς 

Αλλά ο ταπεινός και μετρημένος άγιος έμελλε κάποια στιγμή να πάει και στην βασιλεύουσα και στα ανάκτορα, και να βρεθεί ενώπιον του αυτοκράτορα Ιουστινιανού και της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, και μάλιστα να εμφανιστεί και ενώπιον της συγκλήτου…

Και αυτό, βεβαίως, δεν έγινε για να υποστηρίξει κάποιο δικό του αίτημα, αλλά για να εκπληρωθεί ένα καίριο διάβημα των Θεσσαλονικέων προς τον αυτοκράτορα. Και αυτό αφορούσε την ασφάλειά της, όπως και την θέση της στην διοικητική ιεραρχία των πόλεων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της λεγομένης σήμερα Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Και ο ταπεινότατος άγιος υπερτερούσε σε ύψος πνευματικό από τους συμπολίτες του και έτσι ο ανώτατος άρχοντας του κράτους, ο αυτοκράτορας, θα μπορούσε να δει με καλό λογισμό και να αποδεχθεί το αίτημα που μετέφερε. Γι’ αυτό τον επέλεξαν ο αρχιερέας της πόλης και ο λοιπός κλήρος μαζί με τους άρχοντες της πόλης. 

Εξάλλου, το θέμα ήταν ιδιαίτερο λεπτό, αφού διακυβεύονταν και τα συμφέροντα της ιδιαίτερης πατρίδας του αυτοκράτορα, του Συρμίου, που ο ίδιος ανήγαγε σε πρωτεύουσα και κέντρο της ευρύτερης περιοχής. 

Έτσι, η Θεσσαλονίκη χρειαζόταν ανώτατη διοικητική επάνδρωση με θέση επάρχου για να μπορεί να αντιμετωπίζει τα ποικίλα προβλήματα που αναφύονται σε μια μεγαλούπολη και ιδιαίτερα για την προστασία της από τους εξωτερικούς κινδύνους που αντιμετώπιζε τότε.

Ο  Άγιος Δαυίδ επιλέγεται να αντιπροσωπεύσει την Θεσσαλονίκη στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό

Όταν ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Αριστείδης μαζί με κληρικούς και λαϊκούς τους πόλης παρακάλεσαν τον άγιο Δαυίδ να αποδεχθεί το αίτημα τους ο άγιος προφασίστηκε ότι η ηλικία του δεν του επέτρεπε να κάνει το ταξείδι αυτό. Πάντως, δεν ήθελε να αρνηθεί την αποστολή αυτή και να στεναχωρήσει τον αρχιερέα και τους λοιπούς Θεσσαλονικείς οι οποίοι του ζητούσαν να αναλάβει το διάβημα αυτό εκ μέρους τους.

Εν τω μεταξύ, αντιλήφθηκε ο Άγιος Δαυίδ πως η αποστολή αυτή ήταν το έργο το οποίο έπρεπε να επιτελέσει πριν από την κοίμησή του σύμφωνα με τα λόγια του αγγέλου. Για τον λόγο αυτό ανέλαβε την ευθύνη της αποστολής αυτής λέγοντας στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης: 

«Ας γίνει, Δέσποτα Άγιε, το θέλημα του Κυρίου. Να ξέρετε, πάντως, ότι ο μεν αυτοκράτορας θα μου χαρίσει όσα του ζητήσω με την βοήθεια του Θεού και δι’ ευχών σας. Αλλά τον Δαυίδ δεν θα τον ξαναδείτε πια ζωντανό. Επιστρέφοντας κοντά σας από τα ανάκτορα και όταν θα βρίσκομαι σε απόσταση 126 σταδίων από το φτωχικό μου κελλί, θα φύγω προς τον Δεσπότην μου».

Ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης άκουσε τα λόγια του ταπεινού γέροντα ως μία ακόμη προσπάθεια να αποφύγει την αποστολή αυτή και γι’ αυτό τον προέτρεψε με τα ακόλουθα λόγια:

«Μιμήσου λοιπόν τον ποιμένα μας Χριστό και Διδάσκαλο ο οποίος θανατώθημε για μας ως άνθρωπος και πέθανε. Πέθανε λοιπόν και συ διά τον λαόν σου, διά να λάβης από τους ανθρώπους ευχαριστία, από δε τον Δεσπότη Χριστό, δόξα και άπειρο έπαινο ως μιμητής του πάθους Του».

Η άφιξη του Αγίου Δαυίδ στην Κωνσταντινούπολη

Ο έγκλειστος άγιος με δύο μαθητές τους, τον Θεόδωρο και τον Δημήτριο, επιβιβάστηκαν στο πλοίο για την Κωνσταντινούπολη και μόλις έφτασε στην βασιλεύουσα αμέσως διαδόθηκε η φήμη της άφιξης του αγίου γέροντα.

Ο αγγελόμορφος άγιος Δαυίδ ως βιβλική φυσιογνωμία με τα μαλλιά του να φτάνουν μέχρι την ζώνη του και τη γενειάδα του μέχρι τα πόδια εντυπωσίαζε όποιον τον έβλεπε. Το ίδιο και την αυτοκράτειρα Θεοδώρα η οποία όταν έμαθε την άφιξή του έστειλε τους θαλαμηπόλους των ανακτόρων να τον υποδεχτούν και να τον οδηγήσουν στο παλάτι.

Και η υποδοχή από την ίδια ήταν αγγέλου παρά ανθρώπου!

Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα μίλησε με θερμά λόγια στον Ιουστινιανό όταν επέστρεψε στα ανάκτορα. Εντυπωσιασμένος και ο αυτοκράτορας από την συνάντηση αυτή κάλεσε τον άγιο να επισκεφτεί και την συνεδρία της συγκλήτου την οποία συγκάλεσε για την επόμενη μέρα. 

 

Η θεαματική είσοδος του αγίου στην σύγκλητο

Όταν ο άγιος, έφτασε στην αίθουσα της συγκλήτου ζήτησε να του φέρουν κάρβουνα αναμμένα στα οποία, αφού έβαλε επάνω θυμίαμα, και κρατώντας τα στα γυμνά του χέρια άρχισε να θυμιατίζει επί μία ώρα τον αυτοκράτορα, τους συγκλητικούς και όσους βρίσκονταν στον χώρο εκείνο.

Το παράδοξο αυτό θαύμα κατέπληξε τους παρευρισκομένους και έφερε κατάνυξη στις ψυχές τους!

Εντυπωσιασμένος και ο αυτοκράτορας από την θαυμαστή αυτήν είσοδο του Αγίου Δαυίδ τον υποδέχθηκε όρθιος και με πολλήν ευλάβεια, ενώ στην συνέχεια αποδέχθηκε όλα όσα ζητούσε ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης στο υπόμνημα που μετέφερε ο άγιος.

Επίσης δεν αρνήθηκε να αποδεχτεί και όσα του ζήτησε ο ίδιος ο Άγιος Δαυίδ ο οποίος αναδείχθηκε για μια ακόμη φορά ευεργέτης της Θεσσαλονίκης.

Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός δεν παρέλειψε να ζητήσει από τον άγιο να εύχεται και γι’ αυτόν.

 

Επιστροφή στην Θεσσαλονίκη 

Έτσι ολοκληρώθηκε η αποστολή του Αγίου Δαυίδ στην Κωνσταντινούπολη! Στην πραγματικότητα, όμως, και η ίδια η ενάρετη και ευλογημένη ζωή του. Όπως προανήγγειλε ο ίδιος στον αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης έτσι και έγινε. 

Κοιμήθηκε οσιακά εν Κυρίω ενώ το καράβι που τον μετέφερε στην Θεσσαλονίκη βρισκόταν στο ακρωτήριο Έμβολο στον Θερμαϊκό κόλπο, βλέποντας για τελευταία φορά από μακριά την πόλη και το μοναστήρι του. 

Ο εκ Μεσοποταμίας άγιος έζησε μια θαυμαστή ζωή στην Θεσσαλονίκη, μοιράστηκε τους πόνους των ανθρώπων της και τους παρηγόρησε, ενώ θεράπευσε τις ψυχικές και σωματικές ασθένειες των πολιτών της!

 

Σήμερα 26 Ιουνίου τιμάται η μνήμη του και όπως ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός του ζήτησε να εύχεται και γι’ αυτόν το ίδιο του ζητούμε και εμείς.

Στ.Κ.