Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Όταν ο άνθρωπος δεχθεί στην καρδιά του ολόκληρο το ευαγγέλιο, τότε στην ψυχή του υπάρχουν κλάδοι άσβεστης χαράς, υπάρχει ήλιος καιόμενος, διά του Αγίου Πνεύματος!
Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς (νυν Οσίου Ιου
«Α’ προς Θεσσαλονικείς επιστολή Παύλου»
Κεφάλαιο Α’
(1, 1-10)
1,6. «καί ὑμεῖς μιμηταί ἡμῶν ἐγενήθητε καί τοῦ Κυρίου δεξάμενοι τόν λόγον ἐν θλίψει πολλῇ μετά χαρᾶς Πνεύματος ῾Αγίου».
Τίποτε το μη φυσικό και ενάντια στην φύση μας, μα ούτε και τίποτε το υπερφυσικό, δεν ζητάει από μας ο ενανθρωπήσας Θεός και Κύριος Ιησούς Χριστός, όταν σε μας, σαν παν – σκοπό της ζωής μας, θέτει την εντολή: «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστιν» (Ματθ. 5, 48).
Γιατί, αυτό είναι φυσικό για την θεοειδή ανθρώπινη ψυχή μας, ζώντας διά της ένθεης αλήθειας του Χριστού, διά της ένθεης δικαιοσύνης Του, διά της ένθεης ζωής Του, και δι’ όλων των ένθεων τελειοτήτων Του.
Και έτσι τελικά, όλα εκπληρώνονται διά του Θεού. Ο δρόμος οδηγεί προς αυτό: αδιάκοπη μίμηση του Χριστού, αδιάκοπη μίμηση Αυτού, του Ενανθρωπήσαντος Θεού, «εν Αγίω Πνεύματι» και διαμέσου της διαβίωσης των ιερών μυστηρίων και των αγίων Θεανθρώπινων αρετών.
Κατά την σαφή και οριστική και ακριβή εντολή του αγίου, του αιωνίου ευαγγελίου του Θεανθρώπου «γίνεσθε μιμηταί Θεού», πρέπει να μιμηθούμε τον Θεό. Η βίωση όλου του «είναι» του ανθρώπου, σε «Όλο» τον Θεό.
Ιδού η νέα είδηση, η αιώνια είδηση της Καινής Διαθήκης και του Μοναδικού, του Αληθινού Θεού, σε όλους τους κόσμους, του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού.
Και αυτό κατέστη γήινη πραγματικότητά μας, διά της Ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου, διά της Ολόπλευρης ενσαρκώσεως και ενανθρωπήσεώς Του.
Καθιστάμενος άνθρωπος ο Θεός Λόγος, όλη την ανθρώπινη φύση την διεπέρασε στην Προσωπικότητά Του, διά της Θεότητας, την «πλήρωσε» διά του Θεού, την Θέωσε, ώστε εμείς οι άνθρωποι, ζώντας «δι’ Αυτού και εν Αυτώ», όλη την ανθρώπινη φύση μας να την διαπεράσουμε διά της Θεότητας και έτσι να φτάσουμε στην Θέωση και διά της θεώσεως στην σωτηρία. Γιατί «εν τη θεώσει εστι η σωτηρία».
Η θέωση εκμηδενίζει, εκδιώκει, αποδιώκει από τον άνθρωπο κάθε αμαρτία, κάθε θάνατο, κάθε διάβολο και αυτό το επιτυγχάνει διαμέσου των ένθεων δυνάμεων, οι οποίες αντλούνται από τα ιερά μυστήρια και τις άγιες αρετές.
Σε μας είναι δοσμένη πλέον η ενανθρώπηση του Χριστού, για να φτάσουμε στην θέωση και σ’ αυτή την σωτηρία. Ο Θεός κατέστη άνθρωπος, για να θεώσει τον άνθρωπο, αυτό είναι η κεντρική έννοια, η οποία εκφύεται και βλαστάνει διαμέσου των έργων των Θεοφόρων και Θεοσόφων Πατέρων: του Μ. Αθανασίου, του Γρηγορίου του Θεολόγου, του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του Βασιλείου του Μεγάλου, του Μακαρίου του Μεγάλου, του Ιωάννου του Δαμασκηνού, του Συμεών του Νέου Θεολόγου, του Γρηγορίου του Παλαμά.
Αυτό είναι το αδαμάντινο θεμέλιο του Θεανθρώπινου ευαγγελίου, της Θείας Οικονομίας Του, για τη σωτηρία του ανθρώπου, αυτό είναι το θεμέλιο της «φιλοσοφίας κατά Χριστόν» (Κολ. 2, 8).
Μόνο απ’ αυτήν την αλήθεια αρχίζοντας, μόνο με την οικοδομή αυτής της αλήθειας, μόνο με την οικοδόμηση της ζωής πάνω σ’ αυτή την αλήθεια, μόνον τότε αγγίζεται, πιάνεται, κερδίζεται η σωτηρία, μόνον τότε γεύεται κανείς την σωτηρία.
Χωρίς αυτό είναι αδύνατο να σωθεί ο άνθρωπος, είναι αδύνατο να «καταφθάσει» στον προορισμό του ο άνθρωπος, είναι αδύνατο να προφθάσει τον σκοπό της ανθρώπινης υπάρξεώς του στον κόσμο αυτό, είναι αδύνατο να γίνει δίκαιος άνθρωπος, είναι αδύνατο να γνωρίσει τον εαυτό του, να γνωρίσει για ποιό λόγο, για ποιά αιτία, «ένεκεν τινος», το ανθρώπινο γένος υπάρχει πάνω σ’ αυτό το άστρο του Θεού (στην γη).
Όταν ο άνθρωπος αισθανθεί την γλυκήτητα του ευαγγελίου του Χριστού, τότε κάθε δυστυχία, του είναι ευπρόσδεκτη. Γιατί όλες οι «πικρότητες» αυτού του κόσμου, χάνονται από την καρδιά εκείνη, που γεύεται το ευαγγέλιο του Σωτήρα, την ευαγγελία του Σωτήρα.
Και όταν ο άνθρωπος δεχθεί στην καρδιά του ολόκληρο το ευαγγέλιο, τότε στην ψυχή του υπάρχουν κλάδοι άσβεστης χαράς, υπάρχει ήλιος καιόμενος, διά του Αγίου Πνεύματος.
Αυτό το διαβίωσαν [έζησαν] οι χριστιανοί της Θεσσαλονίκης! Ο άγιος Απόστολος τους διασαφηνίζει από πού προέρχεται η χαρά του «στην μεγάλη δυστυχία», την οποία είχαν από τους συμπολίτες τους, τους εχθρούς του ευαγγελίου του Χριστού.
Η χαρά προέρχεται από το Πανάγιο Πνεύμα, το Αγαθό, το Μακάριο, το Παράκλητο. Ο Παράκλητος γι’ αυτό είναι Δοσμένος, για να μας παρηγορήσει στις δυστυχίες που υποφέρουμε για τον Κύριο, στα μαρτύρια που υφιστάμεθα για τον Κύριο, στους «θανάτους» που περιερχόμεθα για τον Χριστό!
Επιμέλεια: Στ.Κ.
No Comments
Sorry, the comment form is closed at this time.