Blog

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Ο αγώνας της ευαγγελικής αγάπης είναι χωρίς μέτρο και όρια. Γι’ αυτή είναι «πεινασμένα και διψασμένα» όλα τα όντα, ορατά και αόρατα!

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς (νυν Οσίου Ιουστίνου),

«Α’ προς Θεσσαλονικείς επιστολή Παύλου»

Κεφάλαιο Α’

(1, 1-10)

1,3. «ἀδιαλείπτως μνημονεύοντες ὑμῶν τοῦ ἔργου τῆς πίστεως καί τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης καί τῆς ὑπομονῆς τῆς ἐλπίδος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἡμῶν».

«Κυρίως και πρωτίστως» μνημονεύει το έργο αυτό, η «καινή» ψυχή, η καινούργια καρδιά, η καινούργια συνείδηση, το καινούργιο θέλημα, η καινούργια ζωή. Αυτό είναι το έργο της πίστεώς σας στον Κύριο Ιησού Χριστό.

Γιατί ο Κύριος Ιησούς Χριστός, «μετοικώντας» στις καρδιές σας, διαμέσου της πίστεως, ανανεώνει όλη την ψυχή σας και την συνείδησή σας και την καρδιά σας και το θέλημά σας και την ζωή σας˙ και σας μεταμορφώνει σε «καινούς ανθρώπους», «καινούς κατά πάντα» και δίνετε πλέον από τον εαυτό σας νέες σκέψεις, άγιες σκέψεις, νέα αισθήματα, άγια αισθήματα, νέα έργα, άγια έργα.

Η πίστη, όλο το είναι σας, όλη την ύπαρξή σας, την «εν – ριζώνει εν τω Κυρίω Ιησού Χριστώ», γι’ αυτό και σείς πλέον παράγετε καρπούς άξιους του Ευαγγελίου Ιησού Χριστού, παράγετε καρπούς ένθεους, θεανθρώπινους, αθάνατους, αιώνιους.

Η πίστη πάντα ενεργεί και παράγει έργα, διά της αγάπης, διά της προσευχής, διά της ελεημοσύνης, διά της νηστείας, διά της σωφροσύνης, διά της υπομονής, διά του ελέους και κάθε άλλης ευαγγελικής αρετής.

Η πίστη «ικανώνει το όμμα [το μάτι]» της ψυχής μας, ώστε αυτή πλέον βλέπει το αόρατο, το αιώνιο και μη βλεπόμενο (Β’ Κορ. 4, 18), βλέπει τις ατελευτότητες της ένθεης αλήθειας, δικαιοσύνης και αγάπης, τις οποίες εσείς πρέπει να κερδίσετε, να κατακτήσετε. Η πίστη πάντα «πνέει» μπροστά, οδηγεί μπροστά, «πετάει» μπροστά προς όλες τις ατελευτότητες όλων των ένθεων τελειοτήτων.

Λοιπόν, ποτέ δεν υπάρχει τέλος στην ενέργεια της πίστης μας: αυτή μονίμως μας οδηγεί από αρετή σε αρετή, από δύναμη σε δύναμη, από τελειότητα σε τελειότητα.

Το «έργο» της πίστης μας δεν έχει τέλος, γιατί και η τελειοποίησή μας δεν έχει τέλος, σύμφωνα με την «παν-υποχρεωτική» εντολή του Σωτήρος: «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστιν» (Ματθ. 5, 48).

Η δραστική πίστη, η ευαγγελική και αποτελεσματική πίστη, εισάγει στην ευαγγελική και ένθεη αγάπη, που είναι το «πλήρωμα του νόμου».

Γι’ αυτό και ο αγώνας της αγάπης, της ευαγγελικής αγάπης είναι χωρίς μέτρο και όρια. Γι’ αυτή την αγάπη είναι «πεινασμένα και διψασμένα» όλα τα όντα, ορατά και αόρατα. Και για όλα αυτά τα όντα η αγάπη του χριστιανού αδιάκοπα αγωνίζεται και εργάζεται ασταμάτητα. 

Και όσο περισσότερο «αγωνίζεται», τόσο σε αυτή «ανάβει» ο ζήλος για αγώνα, ο οποίος ποτέ δεν καταπαύει.

Αυτή κι αν ακόμη φαίνεται ότι «κοιμάται», πάντοτε «νήφει» και αγρυπνεί.

Αν αυτή «υπνώττει», αν κοιμάται, δεν είναι αυτή, αλλά ο θάνατός της. Γιατί αυτή προέρχεται όλη από τον Θεό, ο Οποίος είναι αγάπη! 

Αυτή ποτέ δεν σταματά να αγωνίζεται, να αγρυπνεί, να εργάζεται, να πιστεύει, να προσεύχεται, να υπομένει, να «ποιεί» αλήθεια, να αθανατίζει, να αιωνίζει!

Η αγάπη, «κυρίως και πρωτίστως», τρέφεται από την προσευχή! 

Η άγια αγάπη, η ευαγγελική αγάπη, είναι στην πραγματικότητα «καρπός» της προσευχής, έργο της προσευχής! 

«Η αγάπη είναι από την προσευχή», ευαγγελίζεται ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος.

Η ένθεη αγάπη, η αθάνατη αγάπη, έρχεται από τον Θεό, εισάγεται διά της προσευχής και υπηρετεί «διαρκώς» διά της προσευχής!

Λοιπόν, οι πιο μεγάλοι προσευχόμενοι, έχουν την πιο μεγάλη αγάπη! 

Λοιπόν, οι άγιοι είναι «υφασμένοι» από την αγάπη, είναι «υφασμένοι» από την προσευχή. Ναι, η αγάπη είναι από την προσευχή, αλλά και η προσευχή τρέφεται και αναπτύσσεται και αυξάνει διά της αγάπης, με όλες τις τελειότητες!

Αυτός ο αγώνας της αγάπης, αυτό το κατόρθωμα της αγάπης, στο οποίο δεν υπάρχει τέλος, αυτό το έργο της πίστης, το οποίο δεν γνωρίζει τέλος, μας κρατάει στην «υπομονή της ελπίδος στον Κύριό μας Ιησού Χριστό». 

Και όχι μόνο μας κρατάει, αλλά και μας οδηγεί και μας καθοδηγεί και μας ενισχύει και μας δίνει χαρά, σε όλους τους αγώνες, σε όλες τις ατυχίες, σε όλα τα βάσανα.

Η «προσκαρτερούσα» ελπίδα στον Κύριο Ιησού Χριστό, θεραπεύει από κάθε εξάντληση, από κάθε αδυναμία στους αγώνες, από κάθε κούραση, από κάθε «εξουθένωση».

Αν αδυνατεί η πίστη, τότε προστρέχει η ελπίδα σε βοήθειά της. Αν αδυνατεί η αγάπη, τότε η ελπίδα την ενισχύει, της δίνει θάρρος, την στηρίζει!

Η πίστη, η αγάπη και η ελπίδα, ιδού η «τριενικότης», η οποία πραγματοποιεί την τελειότητας, την τελειοποίηση στην πνευματική, «ενεργητική» ζωή!

Μόνο ο σύνδεσμος, η ένωση και συνένωση αυτών των αρετών, μας οδηγεί σε κάθε ένθεη τελειότητα, και μας εξάγει από τον πνευματικό θάνατο, από την αδράνεια, μας εξάγει από την νεκρή ζωή, από την κόλαση!

Το έργο της πίστεως, ο κόπος, ο αγώνας της αγάπης, η υπομονή, η καρτερικότητα της ελπίδος˙ ιδού οι κεφαλαιώδεις αρχιτέκτονες των ψυχών μας, της σωτηρίας μας, της αθανασίας μας, της αιωνιότητάς μας, της θεανθρωπότητάς μας! 

Εργάζου διά της πίστεως, αγωνίζου διά της αγάπης, υπόμενε διά της ελπίδος και θα «αναστηθείς», θα αναστήσεις τον εαυτό σου απ’ όλους τους «τάφους» σου (όταν πεθαίνεις, κάθε φορά μπαίνεις στον τάφο), και κανένας απολύτως θάνατος δεν μπορεί να σε βλάψει.

Γι’ αυτό πρέπει διαρκώς «να πράττεις» διά της πίστεως, να εργάζεσαι διαρκώς διά της αγάπης, να υπομένεις διαρκώς διά της ελπίδος και αυτό θα είναι δικό σου έργο, δική σου ενέργεια και πράξη, δική σου υπομονή και αν ακόμη αυτά, συχνά δεν είναι ορατά για τους ανθρώπους, πάντα όμως είναι ορατά για τον Θεό, πάντα όμως είναι ορατά και εμφανή, «απέναντι στον Θεό και πατέρα μας».

Συνεχίζεται 

Επιμέλεια: Στ.Κ.