Blog

Ο θεσσαλονικιός Άγιος Νικόλαος πνευματικό τέκνο του Αγίου Ραφαήλ και η φιλόστοργη επίσκεψη του ελέους του Θεού!

Την 9η Απριλίου του 1463, Τρίτη της Διακαινησίμου, Λαμπροτρίτη, ο λόφος των Καρυών της Θερμής της Λέσβου που βρίσκεται κοντά στην Μυτιλήνη μετεβλήθη σε κρανίου τόπο. 

Δέκα χρόνια μετά την άλωση της Βασιλεύουσας και, ενώ ακόμη η Ρωμηοσύνη αντιστεκόταν στην πλήρη κατάληψη των εδαφών της ή ακόμη εξεγειρόταν τοπικά εναντίον των κατακτητών, οι τούρκοι οθωμανοί συνέχιζαν το διά πυρός και σιδηρού το κατακτητικό τους έργο και την εξάλειψη οποιασδήποτε αντίστασης εναντίον τους.

Μετά, λοιπόν, από μία τοπική εξέγερση στην Λέσβο, ένας γερμανός γιατρός που διέμενε εκεί διέβαλε στους Τούρκους τους μοναχούς της ιεράς μονής Γενεσίου της Θεοτόκου, ότι βοηθούν τους εξεγερμένους, πράγμα που τους εξαγρίωσε εναντίον των μοναχών.

Στο μοναστήρι εγκαταβίωνε ο Ιερομόναχος Ραφαήλ από την Ιθάκη ο οποίος ήταν ο ηγούμενος της μονής, καθώς και ο ιεροδιάκονος Νικόλαος από την Θεσσαλονίκης μαζί με μερικούς άλλους μοναχούς.

Εξαγριωμένοι οι Τούρκοι από την διαβολή του γερμανού γιατρού όταν έφτασαν στο μοναστήρι άρχισαν να βασανίζουν αλύπητα και απάνθρωπα τόσο τους μοναχούς όσο και τους λαϊκούς οι οποίοι είχαν καταφύγει εκεί. Ακόμη και μικρά παιδιά, όπως την παρθενομάρτυρα Αγία Ειρήνη η οποία ήταν 13 χρονών, αλλά και το αδελφάκι της Ραφαήλ που ήταν, μόνο, 11 μηνών.

Τα άγρια και απάνθρωπα βασανιστήρια δεν προκαλούσαν, μόνο, πόνο σωματικό και ψυχικό σε όσους τα υφίσταντο, αλλά και σε όσους τα έβλεπαν. 

Ανάμεσα σ’ αυτούς που μαρτύρησαν ήταν και ο θεσσαλονικιός διάκονος Νικόλαος. Ο Νικόλαος όταν σπούδαζε ιατρική στην Γαλλία γνώρισε εκεί τον λόγιο Ιερομόναχο Ραφαήλ ο οποίος είχε σταλεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο  Μορλαί και από τότε συνδέθηκαν πνευματικά και ο δεσμός τους κράτησε μέχρι το μαρτυρικό τους τέλος.  

Σύμφωνα με την μαρτυρία του Αγίου Ραφαήλ ο Άγιος Νικόλαος «παρέδωσε την ψυχή του αγνή στον Κύριο, χωρίς να αναστενάξει ή να βαρυγκομήσει»

Η ευαίσθητη ψυχή του διακόνου Νικολάου δεν άντεξε να βλέπει τα τρομερά βασανιστήρια τα οποία έπασχε ο Γέροντάς του και πέθανε από ανακοπή καρδίας, ενώ ο ίδιος ήταν δεμένος σε δέντρο και βασανιζόταν.  

Το μαρτύριο των Αγίων της Θερμής άρχισε να γίνεται γνωστό από το 1959 όταν οι Άγιοι και ιδιαιτέρως ο Άγιος Ραφαήλ άρχισε να εμφανίζεται σε κατοίκους της περιοχής. Ο Άγιος, κατά τις εμφανίσεις του, εξιστορούσε τα γεγονότα της ζωής του και όσα συνέβησαν στο μοναστήρι τους τον Απρίλιο του 1463 και παρακινούσε να σκάψουν σε συγκεκριμένα σημεία για να βρουν τα ιερά λείψανα των λοιπών μαρτύρων, όπως και το ίδιο το μοναστήρι και άλλα λατρευτικά σκεύη τα οποία ήταν θαμμένα.

Όσο για δικά του άγια λείψανα είχαν βρεθεί προηγουμένως κατά τη διάρκεια εργασιών και αυτή ήταν η απαρχή των εξελίξεων για την φανέρωση του αγιασμένου τόπου μαρτυρίου της Θερμής και ιδιαίτερα των αγίων του. 

Άλλωστε ο Άγιος Ραφαήλ είχε πει για το πνευματικό του τέκνο τον Άγιο Νικόλαο: «Είναι σαν κι’ εμένα, αλλά ευρίσκεται ακόμη μέσα στο χώμα. Προσπαθήσετε να τον βγάλετε». Πράγμα που έγινε. Ο ίδιος ο Άγιος Ραφαήλ έδωσε σαφείς πληροφορίες για τον τόπο που βρισκόταν ο τάφος του φανερώνοντας στην Μαρία Τσολάκη, ότι: «[…] δεν είμαι μόνος. Εδώ είναι θαμμένος κι’ ο αδελφός Νικόλαος. Το μνημείο του είναι τρία μέτρα αριστερά από την εκκλησία του παλαιού μοναστηριού…». 

Ανάλογες οδηγίες, ακόμη, και για το πώς θα ήταν ο καιρός όταν θα έβρισκαν τα ιερά του λείψανα, έδωσε και στην Μυρσίνη Δουργούνα ,λέγοντάς της: «Κοίταξε τώρα πού θα υπάγει ο διάκονός μου Νικόλαος, για να θυμάσαι καλά το μέρος όπου βρίσκεται το μνημείο του. Θα το βρείτε μια μέρα βροχερή».

Την ίδια στιγμή φάνηκε ο Άγιος Νικόλαος που κατευθύνθηκε στο σημείο, όπου πραγματικά βρέθηκε ο τάφος του.

Ο Άγιος Ραφαήλ, μάλιστα, αδημονώντας για την εύρεση των ιερών λειψάνων του και, θεωρώντας την καθυστέρηση της έναρξης των εργασιών ως αδιαφορία, απευθύνθηκε στην Αγγελική Μαραγκού σε όνειρο και της είπε: «έως πότε θα αδιαφορείτε για το μνημείο του Αγίου Νικολάου; Γιατί καθυστερείτε; […] Σας δίνουμε 40 μέρες προθεσμία να σκάψετε για το μνημείο».

Και πράγματι παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στην εκσκαφή του σημείου, όπου τους υποδείχθηκε, τα ιερά λείψανα του θεσσαλονικιού νεομάρτυρα Αγίου Νικολάου βρέθηκαν στις 13 Ιουνίου του 1960.

Και φυσικά ήταν μια μέρα βροχερή.

 Όλα αυτά συνέβησαν μέσα σε έντονο κλίμα αμφισβήτησης μεταξύ των κατοίκων της περιοχής, όμως, τα ίδια τα γεγονότα πιστοποίησαν την αλήθεια των πραγμάτων στη συνέχεια. Έτσι, ακόμη και αυτοί οι οποίοι αντιδρούσαν έντονα, μεταξύ αυτών και άνθρωποι της Εκκλησίας, κατάλαβαν ότι όλα όσα εξιστόρησαν με ποικίλους τρόπους και σε διάφορους ανθρώπους οι Νεοφανείς Νεομάρτυρες ήταν αληθινά.

Αυτό έγινε ακόμη πιο έντονο όταν οι Άγιοι άρχισαν να επιτελούν ένα πλήθος θαυμάτων, ιδιαίτερα ιάσεων, και άρχισαν να γίνονται γνωστοί όχι μόνον εκτός Λέσβου, αλλά και εκτός Ελλάδος. Σε όλο τον κόσμο. 

Οι Νεοφανείς Μάρτυρες και ιαματικοί Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη διατράνωσαν ως ομολογητές διά του μαρτυρίου την πίστη τους και έτσι στις μέρες μας μπορούν να στηρίζουν παράλληλα και  την πίστη των Χριστιανών.,

Αυτό είναι και το νόημα της ανάδειξης της αγιότητάς τους πολλούς αιώνες μετά το μαρτύριό τους, και μάλιστα με ποικίλα, συγκλονιστικά, παράδοξα, φιλάνθρωπα και ευεργετικά σημεία.

Το έλεος του Θεού, μοιάζει να κτύπησε για μια ακόμη φορά τις πόρτες των καρδιών των ανθρώπων. Η συγκλονιστική, φιλόστοργη αποκάλυψή τους καθήλωσε τις ψυχές μας!

Έτσι, πώς να μην γίνει ευρέως αποδεκτή!

Να έχουμε την ευχή τους!     

Κείμενο: Στ. Κ.