Blog

Γιατί δεν μας ακούατε σαν ανθρώπους, αλλά σαν ο ίδιος ο Θεός να εσυμβούλευε, έτσι επροσέχατε!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος 

Υπόμνημα εις την προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του Αποστόλου Παύλου

Ομιλία Γ’

(Α΄ Θεσ. 2,9-3,4)

Απόσπασμα

Συνέχεια από εδώ: https://agiatheodora.gr/apostolos-pavlos-pros-thessalonikeis-eferthikame-ston-kathena-apo-sas-opos-o-pateras-pros-ta-paidia-tou-protrepontas-sas-kai-parigorontas-sas/

2. «Γι’ αυτό και εμείς ευχαριστούμε τον Θεό ακατάπαυστα, γιατί, αφού ακούσατε πρόθυμα από μας το λόγο του Θεού, εδεχθήκατε όχι λόγο ανθρώπων, αλλά, καθώς πραγματικά είναι, λόγο Θεού, ο οποίος και ενεργεί σε σας που τον πιστεύετε». 

Δεν είναι δυνατό να ειπούμε, λέγει, ότι εμείς μεν κάνομε τα πάντα άψογα, ενώ εσείς ενεργήσατε ανάξια της παραμονής μας σε σας. Γιατί δεν μας ακούατε σαν ανθρώπους, αλλά σαν ο ίδιος ο Θεός να εσυμβούλευε, έτσι επροσέχατε. 

Από που είναι φανερό; Γιατί όπως ακριβώς αποδεικνύει το ότι δεν εκήρυξαν με κολακεία ούτε με ματαιοδοξία από τους ιδικούς του κινδύνους και από τη μαρτυρία εκείνων και από εκείνα που έπραττε, έτσι από τους κινδύνους αποδεικνύει και το ότι εδέχθηκαν εκείνοι ορθώς το λόγο. Γιατί πως, λέγει, εάν δεν μας ακούατε σαν να ωμιλούσε ο Θεός, υπομένετε τέτοιους κινδύνους; 

Και πρόσεχε το αξίωμα. Γιατί λέγει, «Σεις εγίνατε μιμητές, αδελφοί, των εκκλησιών του Θεού που είναι στην Ιουδαία, με τη βοήθεια του Ιησού Χριστού, επειδή και σεις επάθατε τα ίδια από τους ομοεθνείς σας, όπως και εκείνοι από τους Ιουδαίους, οι οποίοι εθανάτωσαν και τον Κύριο Ιησού και τους ιδικούς τους προφήτες, και εμάς κατεδίωξαν και στον Θεό δεν αρέσουν και είναι ενάντιοι σε όλους τους ανθρώπους· αυτοί μας εμποδίζουν να κηρύξωμε στους εθνικούς για να σωθούν, και έτσι συμπληρώνουν κάθε φορά τις αμαρτίες τους. Έφθασε όμως επάνω σε αυτούς η οργή για να επιφέρη το τέλος τους».

«Γιατί εσείς», λέγει, «εγίνατε μιμητές των εκκλησιών του Θεού που είναι στην Ιουδαία». Είναι μεγάλη η παρηγοριά. Γιατί δεν είναι καθόλου παράδοξο, λέγει, να κάνουν αυτά σε σας αυτοί, αφού βέβαια τα κάνουν και στους ομοεθνείς τους. Και αυτό όμως δεν είναι μικρή απόδειξις του ότι είναι αληθινό το κήρυγμα, αφού βέβαια και οι Ιουδαίοι εδέχθηκαν να υπομείνουν τα πάντα. «Γιατί καισεις τα ίδια», λέγει, «επάθατε από τους ομοεθνείς σας, όπως ακριβώς και εκείνοι από τους Ιουδαίους». Περιέχει κάτι περισσότερο το να ειπή, και εκείνοι. 

«Στην Ιουδαία», λέγει. Αποδεικνύει ότι εξυμνούνταν παντού, επειδή είχαν αγωνισθή. Λέγει λοιπόν, ότι και σεις επάθατε τα ίδια. Και ποιό είναι το παράδοξο πάλι, εάν και σε σας έκαναν τα ίδια, αφού βέβαια ετολμούσαν παρόμοια και στον Κύριο; Βλέπεις, πώς ανέφερε αυτό που παρέχει μεγάλη παρηγοριά; Και συνέχεια αυτό αναφέρει, και θα μπορέση να συναντήση κανείς αυτό σε όλες σχεδόν τις επιστολές του αν τις εξετάζη με προσοχή, πώς στους κινδύνους πάντοτε παρουσιάζει τον Χριστό με διαφορετικό τρόπο. 

Πρόσεχε λοιπόν, και εδώ κατηγορώντας τους Ιουδαίους, υπενθυμίζει σε αυτούς τον Κύριο και τα παθήματα του Κυρίου. Τόσο μεγάλη παρηγορία γνωρίζει ότι παρέχει αυτό το πράγμα. «Οι οποίοι εθανάτωσαν και τον Κύριο», λέγει. Αλλ’ ίσως δεν εγνώρισαν αυτόν. Πολύ καλά βέβαια τον εγνώρισαν. Τι λοιπόν; δεν εθανάτωσαν και ελιθοβόλησαν και τους ιδικούς τους προφήτες, των οποίων και τα βιβλία περιφέρουν; Και αυτά δεν τα έπραξαν στο όνομα της αληθείας. 

Δεν είναι επομένως μόνο παρηγορία για τους κινδύνους, αλλά και υπενθύμισις του να μη νομίζουν ότι για την αλήθεια κάνουν αυτά, και γι’ αυτό πρέπει να θορυβούνται. «Οι οποίοι», λέγει, «κατεδίωξαν και εμάς». Και εμείς, λέγει, έχομε πάθει πάρα πολλά κακά. «Οι οποίοι δεν αρέσουν και στον Θεό και είναι ενάντιοι σε όλους τους ανθρώπους και μας εμποδίζουν να κηρύξωμε στους εθνικούς για να σωθούν». 

«Οι οποίοι», λέγει, «είναι ενάντιοι σε όλους τους ανθρώπους». Με ποιό τρόπο; Γιατί εάν πρέπει να κηρύξουν στην οικουμένη, αυτοί όμως εμποδίζουν, είναι κοινοί εχθροί της οικουμένης. Εθανάτωσαν τον Χριστό, τους προφήτες, υβρίζουν τον Θεό, είναι κοινοί εχθροί της οικουμένης, εμάς εκδιώκουν που ήλθαμε για τη σωτηρία τους. Τι το παράδοξο, εάν και σε σας έδειξαν τέτοια διαγωγή, αφού βέβαια έδειξαν και στην Ιουδαία; «Οι οποίοι μας εμποδίζουν», λέγει, «να κηρύξωμε στους εθνικούς, για να σωθούν». Επομένως είναι απόδειξις φθόνου το να εμποδίζουν τη σωτηρία όλων. «Ώστε να συμπληρώσουν τις αμαρτίες τους πάντοτε». 

Έφθασε όμως επάνω τους η οργή για το τέλος τους». Τι σημαίνει, «για το τέλος»; Δεν είναι πια αυτά τέτοια όπως τα προηγούμενα, δεν υπάρχει πια επιστροφή, δεν υπάρχει πια τέλος, αλλά πλησιάζει η οργή του Θεού. Από που γίνεται φανερό; Από εκείνο που προείπε ο Χριστός. Γιατί δεν αποτελεί αυτό μόνο παρηγοριά το να λάβουν συμμετόχους των θλίψεών τους, αλλά και το να ακούσουν ότι τιμωρούνται εκείνοι που προκαλούν θλίψι.

Εάν όμως η αναβολή προξενή λύπη, ας παρηγορή το ότι δεν επιστρέφουν πίσω πια αυτοί. Καλύτερα όμως και την αναβολή επεριόρισε με το να ειπή, «η οργή», αποδεικνύοντας ότι από παλαιά οφείλεται και έχει προαποφασισθή και προφητευθή.

Απόσπασμα από τον τόμο, «Ι. Χρυσοστόμου έργα, 22, των Πατερικών Εκδόσεων «Γρηγόριος ο Παλαμάς». Εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση, σχόλια Σπυρίδων Μουστάκας (θεολόγος, φιλόλογος).

Επιμέλεια: Στ.Κ..