Blog

Αρχ. Ειρηναίος Δεληδήμος: Ιστορικαί παρατηρήσεις περί τῆς σχέσεως τῶν Ἁγίων Νεοµαρτύρων Κυράννης καί Ἀκυλίνης καί τῶν ἱερῶν λειψάνων τους 

Η Αγία Κυράννα τιμάται στις 8 Ιανουρίου και η Αγία Ακυλίνα στις 27 Σεπτεμβρίου.

Από το βιβλίο του μακαριστού Μητροπολίτη Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης Ιωάννη, «Χρονικόν της ευρέσεως των Ιερών λειψάνων της αγίας ενδόξου Νεομάρτυρος Ακυλίνης – Αγγελίνης της εκ Ζαγκλιβερίου καταγομένης». Έκδοση Ιερού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών, Όσσα Λαγκαδά 2012.

 

Τόν Φεβρουάριο τοῦ τρέχοντος ἔτους 2012 ἦλθε ὁ πατήρ Θωμᾶς Φαρδῆς, ἐφημέριος της Ὄσσης Λαγκαδᾶ καί μοῦ ἀνεκοίνωσε ὅτι ἔξω ἀπό τό Ἱερό Βῆμα τοῦ παλαιοῦ ναοῦ τῆς Ὄσσης, ἐντός τοῦ ὁποίου τόν Σεπτέμβριον τοῦ 2011 εἶχαν ἀνευρεθεῖ τά ἱερά λείψανα τῆς Ἁγίας Κυράννης, ἀνευρέθησαν τώρα καί τά ἱερά λείψανα τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης τῆς Ζαγκλιβερινῆς!

Ἡ πρώτη ἀντίδρασή μου δέν ἦταν θετική. Ἐνῶ στήν περίπτωση τῆς Ἁγίας Κυράννης ὅλα τά ὑπάρχοντα στοιχεῖα εἶχαν ὁδηγήσει μέ βεβαιότητα στήν ταύτιση τῶν λειψάνων, ἐδῶ τά πράγματα μοῦ φαίνονταν ἀβέβαια καί προβληματικά. Γιατί νά ταφεῖ στήν Ὄσσα τό σῶμα μιᾶς Ἁγίας πού μαρτύρησε στό Ζαγκλιβέρι, σέ ἀπόσταση δεκάδων χιλιομέτρων; Ὁ βίος τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης στό «Νέον Μαρτυρολόγιον» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου δέν ἀναφέρει τίποτε τέτοιο, ἀντιθέτως ἀπό τά λεγόμενά του συνάγεται ὅτι ἡ Ἁγία εἶχε ταφεῖ στό Ζαγκλιβέρι.

Ὁ πατήρ Θωμᾶς Φαρδῆς μέ ἐπληροφόρησε τότε ὅτι στό ἴδιο τό Ζαγκλιβέρι διασώζεται προφορική παράδοση ὅτι οἱ Τοῦρκοι εἶχαν θάψει τήν Ἁγία στό τουρκικό νεκροταφεῖο, ἀλλ’ οἱ Χριστιανοί ξέθαψαν κρυφά τό σῶμα καί τό μετέφεραν ἀλλοῦ, σέ ἄγνωστο τόπο. Ἀλλά καί πάλι ἔμενε τό ἐρώτημα, γιατί στήν Ὄσσα καί ὄχι σέ κάποιο τόπο πιό κοντά στό Ζαγκλιβέρι;

Ἐπεκοινώνησα τηλεφωνικῶς μέ τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης κ.κ. Ἰωάννην, ὁ ὁποῖος μοῦ παρέσχε περισσότερες πληροφορίες, ὅμως προσωπικῶς ἐξακολουθοῦσα νά ἐκφράζω τίς ἐπιφυλάξεις μου, διατυπώνοντας ἐπί πλέον τόν φόβο ὅτι, ἐάν δέν ὑπάρχουν ἐπαρκῆ στοιχεῖα, ἴσως κάποιοι θελήσουν νά ἐκμεταλλευθοῦν τό ζήτημα γιά νά πλήξουν γενικά τήν ἀξιοπιστία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου. Στίς ἑπόμενες ἡμέρες διεπίστωσα ὅτι ἡ εἴδηση γιά τήν ἀνεύρεση τοῦ νέου λειψάνου εἶχε διαδοθεῖ ταχύτατα καί κάποιοι, κληρικοί καί λαϊκοί, μέ ρωτοῦσαν γι’ αὐτό. Μή ἔχοντας, ὅμως, γνώση ὅλων των σχετικῶν στοιχείων, δέν μποροῦσα νά ἀπαντήσω.

Ὅμως, ἕνας ἀπό ἐκείνους πού μέ ρώτησαν, ὁ φίλος ἀπό τά γυμνασιακά καί φοιτητικά χρόνια κ. Εὐμένιος Κοζυράκης, φρόντισε νά μοῦ προμηθεύσει τόν νεώτερο Βίο τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης, πού συνέταξε ὁ ἐφημέριος του Ζαγκλιβερίου, ἱερεύς Ἀναστάσιος Θεολόγου: «ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα ἡ Ζαγκλιβερινή», Ζαγκλιβέρι 1984. Σ’ αὐτό τό κείμενο βρῆκα ἐπιτέλους τήν πλήρη καταγραφή τῶν πληροφοριῶν γιά τήν μυστική ἐκταφή καί μεταφορά τοῦ σώματος τῆς Ἁγίας σέ ἄλλο τόπο.

Σ’ αὐτόν, λοιπόν, τόν Βίο (σελ. 13) ἀναφέρεται ὅτι μετά τόν μαρτυρικό θάνατο τῆς Ἁγίας, οἱ Τοῦρκοι τοῦ Ζαγκλιβερίου «διέταξαν νά τήν θάψουν στό τουρκικό νεκροταφεῖο, γιά νά ἱκανοποιήσουν ἔτσι τόν ἐγωϊσμό τους. Νά τήν κάνουν δική τους, ἔστω καί μετά τό θάνατό της». Ἡ ταφή ἔγινε, ἀλλά οἱ Χριστιανοί ἀποφάσισαν «νά κλέψουν τό σῶμα τῆς Ἁγίας καί νά τό θάψουν κάπου ἀλλοῦ. Ἀπό τότε μένει ἄγνωστο ποῦ εἶναι θαμμένη.» (σελ. 13–14) «Ἡ παράδοσις ἀναφέρει τρία ὀνόματα τῶν Χριστιανῶν παλληκαριῶν πού ἔκλεψαν τό λείψανο τῆς Ἁγίας… Τσιόπλας, Καλλιμέρης καί Μπούκλας. Λένε πώς ἔκαναν ὅρκο νά μήν μαρτυρήσουν σέ κανέναν ποῦ τήν ἔθαψαν, μή τυχόν καί μάθουν οἱ Τοῦρκοι καί συλήσουν τό σῶμα τῆς Ἁγίας. Γι’ αὐτό ἔμεινε τελείως ἄγνωστο» (σελ.14).

Διευκρινίζουμε ὅτι στό Ζαγκλιβέρι ὑπῆρχαν τότε δύο συνοικίες, μία χριστιανική καί μία μουσουλμανική, καί δύο ἀντίστοιχα νεκροταφεῖα. Μετά τήν κλοπή τοῦ σώματος τῆς Ἁγίας ἀπό τό τουρκικό νεκροταφεῖο, οἱ Τοῦρκοι δέν ἔμαθαν ποτέ ὅτι ἔλειπε τό σῶμα, διότι κατά τό μουσουλμανικό ἔθιμο δέν ἄνοιξαν ποτέ τόν τάφο (ἐνῶ οἱ χριστιανικοί τάφοι, ὡς γνωστόν, συνήθως ἀνοίγονται μετά τριετία γιά τήν «ἀνακομιδή τῶν λειψάνων»).

Ὅπως ἦταν φυσικό, οἱ Χριστιανοί τοῦ Ζαγκλιβερίου κάλυψαν τό γεγονός τῆς κλοπῆς τοῦ σώματος μέ ἀπόλυτη σιωπή, μέχρι τήν ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας ἀπό τούς Τούρκους τό 1912. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὅταν περί τό 1795, τριάντα χρόνια μετά τό μαρτύριο τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης, κατέγραψε τόν Βίον της στό «Νέον Μαρτυρολόγιον», δέν ἀνέφερε βεβαίως τίποτε περί τῆς κλοπῆς, ἀλλ’ οὔτε κἄν περί τῆς ἀρχικῆς ταφῆς στό τουρκικό νεκροταφεῖο.

Ἡ μαρτυρία λοιπόν τῆς τοπικῆς παραδόσεως τοῦ Ζαγκλιβερίου εἶναι σαφής καί ἀδιαμφισβήτητη: τό σῶμα τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης δέν παρέμεινε στό Ζαγκλιβέρι, ἀλλά μεταφέρθηκε κρυφά σέ κάποιον ἄλλο τόπο. Ποιός ὅμως ἦταν ὁ ἄλλος τόπος; Εἶναι δυνατόν νά ἦταν ἡ Ὄσσα;

Ἄς ἐξετάσουμε τό ζήτημα ἀναλύοντας συγκεκριμένα ἐρωτήματα.

 

Α΄.
Ὑπῆρχε λόγος νά ἐπιλεγεῖ ἡ Ὄσσα ὡς τελικός τόπος ταφῆς τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης;
Ὁ παλαιός βίος τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης («Νέον Μαρτυρολόγιον», ἔκδοσις τρίτη, Ἀθῆναι 1961, σελ. 186-188) ἀναφέρει ὅτι ἐμαρτύρησε τό 1764 σέ ἡλικία 18 ἐτῶν. Ἄρα γεννήθηκε περί τό 1746 καί ἦταν τό πρῶτο (καί τελευταῖο) παιδί τῶν γονέων της. Περί τό 1747, ὅταν ἀκόμη ἡ Ἀκυλίνα θήλαζε, ὁ πατέρας της Γεώργιος, ἀφοῦ σέ μιά ἔντονη διαμάχη φόνευσε κάποιο Τοῦρκο τοῦ Ζαγκλιβερίου, γιά νά γλυτώσει τήν θανατική καταδίκη ἀρνήθηκε τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί ἔγινε μουσουλμάνος. Ἡ Χριστιανή σύζυγός του δέν ἀνεχόταν πιά τόν ἄνδρα της. Ἀπό τό γεγονός ὅτι δέν ἀπέκτησαν μαζί ἄλλα παιδιά μετά τήν Ἀκυλίνα, συνάγεται ὅτι ὁ ἐξωμότης ἔφυγε ἀπό τό σπίτι, ἀφήνοντας ἐκεῖ τήν γυναίκα καί τήν μικρή κόρη του, καί κατοίκησε στήν τουρκική συνοικία τοῦ Ζαγκλιβερίου, παίρνοντας προφανῶς κάποια μουσουλμάνα ὡς δεύτερη σύζυγό του (στό πλαίσιο τῆς μουσουλμανικῆς πολυγαμίας).

Εἶναι βέβαιο ὅτι ἡ Χριστιανή σύζυγος αἰσθανόταν βαθύτατη ντροπή γιά τήν ἀλλαξοπιστία τοῦ ἄνδρα της. Ἀφιερώθηκε ὅμως στήν χριστιανική ἀνατροφή τῆς Ἀκυλίνας, πού θά μεγάλωνε δυστυχῶς μέ τό κοινωνικό στίγμα ὅτι ἦταν κόρη ἑνός ἐξωμότη!

Μόλις 4 χρόνια ἀργότερα, τό 1751, ἔφτασε στό Ζαγκλιβέρι μιά εἴδηση πού ἔκανε τήν ντροπή ἀκόμη μεγαλύτερη. Ἦταν ἡ συγκλονιστική εἴδηση γιά τό ἡρωικό μαρτύριο τῆς Κυράννας, μιᾶς νέας καί ἀδύναμης κόρης ἀπό ἕνα ἄλλο χωριό τῆς περιοχῆς, τήν Βισώκα, τήν σημερινή Ὄσσα. Δέν ἦταν συνηθισμένο τό φαινόμενο τῶν γυναικῶν μαρτύρων στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Στό «Νέον Μαρτυρολόγιον» ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἔχει περιλάβει τούς βίους μόνο τεσσάρων γυναικῶν νεομαρτύρων: τῆς Ἁγίας Ἀργυρῆς, πού μαρτύρησε στήν Κωνσταντινούπολη τό 1725 (Νέον Μαρτυρολόγιον, σελ.114-115), καί τριῶν στήν κεντρική Μακεδονία, τῆς Ἁγίας Κυράννης τό ἔτος 1751 (σελ.133-135), τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης τό 1767 (σελ. 186-188) καί τῆς Ἁγίας Χρυσῆς στήν Ἀλμωπία τό 1795 (σελ. 258-261).

Τήν ἐποχή ἐκείνη εἶχε ἤδη μαρτυρήσει στήν Κωνσταντινούπολη ἡ Ἁγία Ἀργυρὴ, ἀλλά λόγῳ τῆς μεγάλης ἀποστάσεως εἶναι ἀπίθανο νά εἶχε διαδοθεῖ ἡ εἴδηση στήν Μακεδονία.

Τώρα λοιπόν, τό 1751, στήν Μακεδονία γιά πρώτη φορά ἀκούγονταν ἡ ἱστορία μιᾶς νεαρῆς γυναίκας πού μέ ἀνδρεῖο φρόνημα ὑπέμεινε τά βασανιστήρια καί χωρίς νά δειλιάσει ἔμεινε πιστὴ στόν Χριστό ἄχρι θανάτου. Τό μαρτύριο τῆς Ἁγίας Κυράννης ἀσφαλῶς ἦταν ἕνα γεγονός πού προξένησε μεγάλη ἔκπληξη καί θαυμασμό καί ἐνίσχυσε πολύ τήν πίστη τῶν ὑπόδουλων Χριστιανῶν.

Ἀλλά πῶς ἔγινε δεκτή ἡ εἴδηση στό Ζαγκλιβέρι; Ἀσφαλῶς ἐκεῖ δέν μποροῦσαν νά λησμονήσουν ὅτι πρίν τέσσερα χρόνια ἕνας δικός τους δυναμικός καί χειροδύναμος ἄνδρας εἶχε δειλιάσει μπροστά στόν θάνατο καί εἶχε ἀρνηθεῖ τόν Χριστό. Τώρα μιά ἀδύναμη κόρη εἶχε κατορθώσει νά δείξει ἐκπληκτική γενναιότητα καί νά ὑπομείνει μαρτυρικό θάνατο γιά τόν Χριστό! Αὐτή ἡ ἀντίθεση γινόταν ὁπωσδήποτε πιό ἔντονη στήν καρδιά τῆς μητέρας τῆς μικρῆς Ἀκυλίνας.

Ἡ ντροπή της γιά τόν ἐξωμότη ἄνδρα της γινόταν τώρα πολύ μεγαλύτερη, καθώς ἡ δειλία καί ἡ πτώση του συγκρινόταν τώρα μέ τήν ἡρωική συμπεριφορά τῆς Ἁγίας Κυράννης. Συγχρόνως ὅμως ἔβλεπε στήν νεαρή νεομάρτυρα ἕνα πρότυπο γιά τίς Χριστιανές γυναῖκες, πού θά ἔπρεπε νά ἀκολουθήσει καί ἡ ἴδια, ἄν χρειαζόταν, κυρίως ὅμως ἡ κόρη της Ἀκυλίνα, ὅταν θά μεγάλωνε. Διότι ὁ ἐξωμότης ἄνδρας της ἀσφαλῶς τῆς εἶχε γνωστοποιήσει τήν ὑπόσχεσή του πρός τούς Τούρκους, ὅτι θά ἐκτουρκίσει ἀργότερα καί τήν κόρη του Ἀκυλίνα.

Στήν σκέψη λοιπόν τῆς Χριστιανῆς μητέρας ἐγειρόταν τό βασανιστικό ἐρώτημα: Ἡ μικρή Ἀκυλίνα θά ἀκολουθοῦσε τό παράδειγμα τοῦ δειλοῦ πατέρα της ἤ τῆς γενναίας Ἁγίας Κυράννης, ὅταν θά ἐρχόταν ἡ ἀναμενόμενη ἐκείνη ὥρα τῆς φοβερῆς δοκιμασίας;

Εἶναι πολύ πιθανό ὅτι ἀπό κάποια ὑψώματα βορείως τοῦ Ζαγκλιβερίου (πού βρίσκεται σέ ὑψόμετρο 250 μ.) θά ἀτένιζε μακριά, σε ἀπόσταση 30 χιλιομέτρων, πέρα ἀπό τόν κάμπο τοῦ Λαγκαδᾶ, τά ὑψώματα τοῦ Βερτίσκου πού περικλείουν τήν Ὄσσα (σέ ὑψόμετρο 650 μ.) καί θά προσευχόταν ἡ μικρή της κόρη νά μιμηθεῖ κάποτε τήν Ἁγία Κυράννα. Καί στά 13 χρόνια πού ἐπακολούθησαν εἶναι πολύ φυσικό νά μιλοῦσε στήν Ἀκυλίνα γιά τήν Ἁγία Κυράννα καί νά τήν προετοίμαζε γιά τό ἀναμενόμενο δικό της μαρτύριο.

Μάλιστα ἡ ἀνάμνηση τῆς Ἁγίας Κυράννης διατηροῦνταν ζωντανή στό Ζαγκλιβέρι καί ἀπό τήν συχνή ἐπικοινωνία καί τίς στενές σχέσεις τῶν κατοίκων τοῦ Ζαγκλιβερίου μέ τούς κατοίκους τῆς Ὄσσης. Οἱ σχέσεις αὐτές παρέμειναν στενές σ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας, ὅπως βεβαιώνει τό γνωστότατο τέκνο τῆς Ὄσσης, ὁ θεοφιλέστατος ἐπίσκοπος Θερμῶν κ.κ. Δημήτριος, πού ἐρεύνησε τό θέμα αὐτό.

Ὅταν ἦλθε λοιπόν ἡ ὥρα ἐκείνη, τό 1764, καί ἡ δεκαοκτάχρονη πλέον Ἀκυλίνα ἀντιμετώπισε τήν ἀπαίτηση τοῦ πατέρα της καί τῶν Τούρκων νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό, αὐτή ἐπέδειξε τήν ἴδια γενναιότητα πού εἶχε δείξει ἡ Ἁγία Κυράννα, καί μετά τά φρικτά βασανιστήρια, πρίν ξεψυχήσει, βεβαίωσε τήν ἡρωική μητέρα της ὅτι, ὅπως εἶχαν συμφωνήσει, εἶχε μείνει πιστή στόν Χριστό!

Καί ἡ μέν ἁγία ψυχή τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης ἀνῆλθε στούς οὐρανούς καί συνάντησε τήν ἐκεῖ θριαμβεύουσα Ἁγία Κυράννα.

Ὅμως τό μαρτυρικό της σῶμα ἀντιμετώπισε νέο πρόβλημα, καθώς οἱ Τοῦρκοι ἀπαίτησαν καί ἐτάφη στό τουρκικό νεκροταφεῖο τοῦ Ζαγκλιβερίου, ἀφοῦ ἦταν κόρη μουσουλμάνου. Βεβαίως ἡ Χριστιανή μητέρα της καί ἄλλοι Χριστιανοί τοῦ Ζαγκλιβερίου δέν μποροῦσαν νά ἀνεχθοῦν τήν νέα αὐτή κατάσταση. Ἀποφάσισαν λοιπόν νά κλέψουν τό σῶμα, ἀνοίγοντας τήν νύκτα τόν νωπό τάφο, καί νά τό θάψουν μυστικά κάπου ἀλλοῦ.

Ἐάν λάβουμε ὑπ’ ὄψη ὅλα τὰ προηγηθέντα, δέν εἶναι δύσκολο νά συμπεράνουμε, ποῦ θά ἤθελε ἡ μητέρα τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης νά ταφεῖ ἡ μάρτυς κόρη της: δίπλα στό σῶμα τῆς μάρτυρος Κυράννης, αὐτῆς πού μέ τό μαρτύριό της πρό 13 ἐτῶν εἶχε καταστεῖ τό πρότυπο τῆς Ἀκυλίνας καί πού τελικά τήν εἶχε μιμηθεῖ μέ τό δικό της μαρτύριο. Τώρα, ἀφοῦ οἱ δύο μάρτυρες παρθένες ἦταν μαζί στούς οὐρανούς, θά ἦταν δίκαιο καί τά σώματά τους νά εἶναι μαζί ἐπί τῆς γῆς.

Ἀλλ’ ὅμως ἐγείρεται τό ἐρώτημα, ἐάν ὁ πόθος αὐτός τῆς μητέρας τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης μποροῦσε νά πραγματοποιηθῇ.

 

Β΄.
Ἦταν δυνατή ἡ μυστική μεταφορά τοῦ σώματος τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης ἀπό τό Ζαγκλιβέρι στήν Ὄσσα;
Ἐάν ἀκολουθήσουμε τούς παλαιούς δρόμους μεταξύ Ζαγκλιβερίου καί Ὄσσης ὅπως διαγράφονται σέ ὁδικούς χάρτες τοῦ 1979 (μέσῳ Γερακαροῦς, Λαγκαδικίων, Σχολαρίου καί Ἀρετῆς) ἡ συνολική διαδρομή φθάνει περίπου τά 47-48 χιλιόμετρα. Ἕνας πεζός ἄνθρωπος συνήθως διανύει 5 χιλιόμετρα τήν ὥρα καί τήν ἴδια ταχύτητα ἔχει καί ἕνας ὄνος μέ φορτίο. Συνεπῶς ἡ μεταφορά ἐπί ὄνου τοῦ σώματος τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης (συσκευασμένου ἔτσι ὥστε νά φαίνεται σάν συνηθισμένο φορτίο) ἀπό τό Ζαγκλιβέρι στήν Ὄσσα θά ἀπαιτοῦσε κάπου 10 ὧρες συνολικά. Ὁ χρόνος αὐτός θά μποροῦσε ἄνετα νά κατανεμηθεῖ σέ δύο ἡμέρες, μέ 5 ὧρες τήν ἡμέρα, ὥστε νά ὑπάρχουν διακοπές τῆς πορείας γιά ἀνάπαυση καί φαγητό.

Ἡ ἀπόσταση λοιπόν δέν δημιουργεῖ ἰδιαίτερο πρόβλημα. Πρόβλημα ὅμως ἀποτελεῖ ἡ μυστικότητα τοῦ ὅλου ἐπιχειρήματος. Ἡ ἐκταφή τοῦ σώματος ἔπρεπε νά γίνει τήν νύκτα καί τουλάχιστο τό ἀρχικό τμῆμα τῆς διαδρομῆς ἐπίσης νά πραγματοποιηθεῖ κατά τίς νυκτερινές ὧρες. Ὅμως ἄν ὑπῆρχε σκοτάδι, θά ἔπρεπε νά ἀνάψουν φανάρια γιά νά βλέπουν κατά τήν ἐκταφή καί κατά τήν νυκτερινή πορεία. Ἀλλά τά φανάρια εἶναι ἐπικίνδυνα σέ μυστικές νυκτερινές ἀποστολές, διότι εὔκολα γίνονται ἀντιληπτά ἀκόμη καί ἀπό μακρινές ἀποστάσεις.

Τό πρόβλημα αὐτό ἐξαφανίζεται, ἐάν κατά τήν νύκτα ὑπάρχει ἐπαρκής φωτισμός ἀπό τήν Σελήνη. Ἰδανικές πρός τοῦτο εἶναι οἱ νύκτες στίς ὁποῖες ἔχουμε πανσέληνο. Ἐάν λοιπόν ἐκεῖνες τίς νύκτες, μετά τό μαρτύριο τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης, ὑπῆρχε πανσέληνος, ὅλα μποροῦσαν νά γίνουν μέ μεγάλη ἄνεση, χωρίς τήν ἀνάγκη φαναριῶν. Εἶναι δυνατό νά διαπιστώσουμε, ἐάν ὑπῆρχε τότε πανσέληνος.

Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα ἐμαρτύρησε τήν 27η Σεπτεμβρίου τοῦ 1764, μέ τό «παλαιό» Ἰουλιανό  ἡμερολόγιο. Τήν ἐποχή ἐκείνη ἡ διαφορά τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου ἀπό τό «νέο» Γρηγοριανό ἡμερολόγιο ἦταν 11 ἡμέρες (ὄχι 13, ὅπως εἶναι σήμερα). Συνεπῶς ἡ 27η Σεπτεμβρίου τοῦ 1764 μέ τό «παλαιό» ἡμερολόγιο ἀντιστοιχεῖ στήν 8η Ὀκτωβρίου μέ τό «νέο».

Ἡ χαρά μου ὑπῆρξε πολύ μεγάλη, ὅταν ἀπό τούς ἀστρονομικούς πίνακες τῆς NASA (βλέπε ἐπισυναπτόμενη φωτοτυπία) διαπίστωσα ὅτι τήν 9η Ὀκτωβρίου 1764, ἀκριβῶς τήν νύκτα τῆς ἑπομένης μετά τό μαρτύριο ἡμερομηνίας, ὑπῆρχε πανσέληνος!

Συνεπῶς ὑπῆρχε ὁ ἰδανικός φυσικός φωτισμός καί γιά τήν ἐκταφή καί γιά νυκτερινές διαδρομές, καί δέν ὑφίστατο κανένα πρόβλημα γιά τήν εὔκολη πραγματοποίηση τοῦ πόθου τῆς μητέρας τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης, νά ταφεῖ ἡ νεομάρτυς κόρη της δίπλα στήν νεομάρτυρα Ἁγία Κυράννα τῆς Ὄσσης.

 

Επιμέλεια Στ.Κ.