Blog

Απόστολος Παύλος προς Θεσσαλονικείς: «Εγίνατε μιμηταί μας και του Κυρίου, επειδή εδεχθήκατε το κήρυγμα ανάμεσα σε πολλή θλίψη, με τη χαρά του αγίου Πνεύματος»!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Υπόμνημα εις την προς Θεσσαλονικείς

Ομιλία α’, (Α’ Θεσ. 1.1-7)

Συνέχεια από εδώ: https://agiatheodora.gr/agios-ioannis-chrysostomos-to-na-agapa-aplos-den-einai-kanenas-kopos-to-na-agapa-omos-gnisia-einai-megalos-kopos/

«Παῦλος καὶ Σιλουανός καὶ Τιμόθεος πρὸς τὴν ἐκκλησία τῶν Θεσσαλονικέων, τὴν ἐνωμένη μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα καὶ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Εἴθε νὰ εἶναι σὲ σᾶς χάρις καὶ εἰρήνη. Εὐχαριστοῦμε πάντοτε τὸν Θεὸ γιὰ σᾶς, ὅσες φορὲς σᾶς ἐνθυμούμασθε στις προσευχές μας, ἀδιάκοπα μνημονεύοντας τὸ ἔργο τῆς πίστεώς σας καὶ τὸν κόπο τῆς ἀγάπης σας καὶ τὴν ὑπομονὴ τῆς ἐλπίδας σας στὸν Κύριό μας τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ Πατέρα μας».

«Γνωρίζοντας, αδελφοί αγαπημένοι από τον Θεό, την εκλογή σας, γιατί το ευαγγέλιο δεν το εκηρύξαμε σε σας με λόγο μόνο, αλλά και με δύναμη και με Πνεύμα άγιο και με βεβαιότητα πολλή·  καθώς γνωρίζετε πώς συμπεριφερθήκαμε μεταξύ σας για να σας ωφελήσουμε». Τι «γνωρίζοντας»; Πώς συμπεριφερθήκαμε μεταξύ σας.

Εδώ άπτεται και τα ιδικά του κατορθώματα, αλλά με ασάφεια, γιατί θέλει προηγουμένως να τελειώσει με τα εγκώμια εκείνων. Αυτό δε που λέγει σημαίνει το εξής: εγνώριζα ότι ήσθε από τους γενναίους και μεγάλους άνδρες, ότι ήσθε από τους εκλεκτούς γι’ αυτό και εμείς υπομένομε όλα για να σας ωφελήσουμε. 

Γιατί το, «οίοι εγενήθημεν εν υμίν», αυτό φανερώνει, ότι με πολλή προθυμία και με πολύ ζήλο είμασθε έτοιμοι να δώσουμε τις ψυχές μας για σας· και η χάρις αυτού δεν είναι για μας, αλλά για σας, επειδή ήσθε εκλεκτοί.

 Γι’ αυτό και αλλού λέγει: «Και πάσχω αυτά για τους εκλεκτούς». Για τους αγαπητούς του Θεού λοιπόν τι δεν θα ήθελε να πάθει κανείς; Και αφού είπε το δικό του, σχεδόν είναι σαν να λέγει αυτό: Εφόσον λοιπόν είσθε αγαπητοί και εκλεκτοί, λέγει, όλα δικαιολογημένα τα υπομένομε. 

Γιατί βέβαια δεν ενδυνάμωνε αυτούς μόνο ο έπαινος, αλλά και η υπενθύμιση, λέγει, ότι και αυτοί επέδειξαν ανδρεία ίση με την προθυμία εκείνων.

«Και εσείς εγίνατε μιμηταί μας και του Κυρίου, επειδή εδεχθήκατε το κήρυγμα ανάμεσα σε πολλή θλίψη, με τη χαρά του αγίου Πνεύματος».

Πω, πω, πόσο μεγάλος είναι ο έπαινος. 

Οι μαθητές έγιναν ξαφνικά διδάσκαλοι, δεν άκουσαν μόνο το κήρυγμα, αλλά και έφθασαν στην ίδια κορυφή με τον Παύλο. Όμως τίποτε δεν είναι αυτό, γιατί πρόσεχε πώς εξυψώνει αυτούς λέγοντας «Εγίνατε μιμηταί του Κυρίου». 

Πώς; «Επειδή εδεχθήκατε το κήρυγμα ανάμεσα σε θλίψι πολλή, με τη χαρά του αγίου Πνεύματος». Όχι απλώς με θλίψι, αλλά με πολλή θλίψι. Και είναι δυνατό να πληροφορηθούμε αυτό από τις Πράξεις των Αποστόλων, πώς ήγειραν διωγμό εναντίον αυτών. 

Και αναστάτωσαν, λέγει, όλους τους άρχοντες της πόλεως και εξεσήκωσαν την πόλι εναντίον τους. Και δεν μπορεί να ειπή κανείς, ότι σας εστενοχώρησαν μεν και επιστεύσατε, όμως με θλίψι, αλλά και με χαρά. 

Αυτό ακριβώς έκαμναν και οι απόστολοι, «Χαίρονταν γιατί αξιώθηκαν να ατιμασθούν για χάρι του ονόματος αυτού».

Γιατί το αξιοθαύμαστο είναι αυτό· αν και δεν είναι μικρό πράγμα το να υπομένουν θλίψεις με οποιοδήποτε τρόπο, αυτό όμως ήταν κάτι από εκείνα που ξεπερνούν ήδη τη φύσι του ανθρώπου και είναι σαν να είχαν απαθές σώμα. 

Πώς όμως έγιναν μιμηταί του Κυρίου;

Επειδή και αυτός υπέφερε πολλά παθήματα· αλλ’ ένιωθε χαρά γιατί με τη θέλησί του εβάδιζε προς αυτά. Εκένωσε τον εαυτό του για μας, δεν εδίστασε να δεχθή εμπτυσμούς, ραπίσματα και να σταυρωθή και τόσο πολύ χαιρόταν πάσχοντας αυτά, ώστε να λέγη στον Πατέρα του, «Δόξασε με».

«Με τη χαρά», λέγει, «του αγίου Πνεύματος». Για να μη ειπή κανείς, πώς λέγεις με θλίψι, πώς με χαρά, πώς είναι δυνατό να συνδεθούν και τα δύο; επρόσθεσε «με τη χαρά του αγίου Πνεύματος». 

Η θλίψις στα σωματικά και η χαρά στα πνευματικά. Πώς; Τα γεγονότα βέβαια προκαλούν λύπη, το αποτέλεσμα όμως αυτών όχι, γιατί δεν αφήνει το Πνεύμα. Ώστε είναι δυνατό και όταν πάσχη κανείς να μη χαίρεται, όταν πάσχη για τα αμαρτήματά του, και όταν μαστιγώνεται να ευχαριστήται, όταν πάσχη για τον Χριστό. 

Γιατί τέτοια είναι η χαρά του Πνεύματος στη θέσι εκείνων που φαίνονται ότι είναι δυσάρεστα, προβάλλει την ευχαρίστησι. Σας εστενοχώρησαν, λέγει, σας εδίωξαν, αλλά δεν σας εγκατέλειψε το Πνεύμα ούτε σε εκείνη την κατάστασι όπως τα τρία παιδιά εδροσίζονταν μέσα στη φωτιά, έτσι και σεις μέσα στις θλίψεις. 

Αλλά όπως εκεί η δροσιά δεν ήταν έργο της φύσεως της φωτιάς, αλλά του Πνεύματος που διέλυε τη φωτιά, έτσι και εδώ. Γιατί δεν είναι γνώρισμα της φύσεως της θλίψεως το να προκαλή τη χαρά, αλλά του να πάσχη κανείς για χάρι του Χριστού και του Πνεύματος που δροσίζει και κάνει να αισθάνεται κανείς άνεσι μέσα στους πειρασμούς της καμίνου. «Με χαρά», λέγει, όχι τυχαία, αλλά πολλή, γιατί αυτό είναι το γνώρισμα του αγίου Πνεύματος.

«Ώστε να γίνετε εσείς παράδειγμα σε όλους εκείνους που πιστεύουν στην Μακεδονία και Αχαΐα». Και τελευταία βέβαια ήλθε προς αυτούς, αλλά έτσι ελάμψατε, λέγει, ώστε να γίνετε διδάσκαλοι εκείνων που προηγήθηκαν στην αποδοχή της πίστεως. Και αυτό είναι γνώρισμα του αποστόλου. 

Γιατί δεν είπε, ώστε να γίνετε παράδειγμα για να πιστέψουν άλλοι, αλλά εγίνατε παράδειγμα σε όσους ήδη πιστεύουν. 

Πώς πρέπει να πιστεύη κανείς στον Θεό, εσείς το εδιδάξατε, που από την αρχή εισήλθατε στους αγώνες. «Και στην Αχαΐα», λέγει· δηλαδή, στην Ελλάδα.

Βλέπεις πόσο μεγάλο αγαθό είναι η προθυμία; γιατί δεν χρειάζεται ούτε χρόνο, ούτε προετοιμασία, ούτε αναβολή, αλλά φθάνει να διαθέση κανείς τον εαυτό του μόνο και όλα έχουν πραγματοποιηθή.

Έτσι λοιπόν αυτοί, ενώ προσήλθαν τελευταία στο κήρυγμα, έγιναν διδάσκαλοι των πρώτων.

Επιμέλεια: Στ.Κ.