Blog

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Τι επιθυμούσε ο Απόστολος Παύλος για την Μακεδονία;

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος 

Υπόμνημα εις την προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του Αποστόλου Παύλου

Ομιλία δ’

(Α΄ Θεσ. 3,5 – 13)

Συνέχεια από εδώ: https://agiatheodora.gr/agios-ioannis-chrysostomos-to-na-mathei-aftos-pou-agapa-oti-gnorizei-afto-ekeinos-pou-agapatai-oti-diladi-agapatai-einai-megali-parigoria-kai-entharrynsis/

 

2. «Γι’ αυτό επαρηγορηθήκαμε, αδελφοί εξ αιτίας σας σε όλη τη θλίψι και ανάγκη μας, με τη δική σας πίστι· επειδή τώρα ζούμε, εάν εσείς μένετε σταθερά ενωμένοι με τον Κύριο».

Τι θα ημπορούσε να υπάρξει ισάξιο με τον Παύλο, ο οποίος στη σωτηρία των πλησίον ενόμιζε ότι ευρίσκεται η δική του, ο οποίος όπως πραγματικά φέρεται προς τα μέλη του, έτσι συμπεριφερόταν προς όλους; 

Ποιος θα μπορούσε να ειπεί τα λόγια αυτά τώρα, ή καλύτερα ποιος θα μπορέσει ποτέ να σκεφθεί έτσι; 

Δεν είχε την αξίωση να τον ευγνωμονούν αυτοί για τους πειρασμούς τους, αλλά ευγνωμονεί αυτούς, επειδή δεν σαλεύθηκαν για τους ιδικούς του πειρασμούς. Σαν δηλαδή να έλεγε, ότι σε σας περισσότερο, παρά σε μας έγινε ζημία από τους πειρασμούς· εσείς επειραστήκατε περισσότερο παρά εμείς, εσείς οι οποίοι δεν πάθατε τίποτε από εμάς οι οποίοι πάθαμε. 

Επειδή αυτές τις ευχάριστες ειδήσεις, λέγει, μας έφερε ο Τιμόθεος, δεν αισθανόμαστε καμμία λύπη, αλλά «επαρηγορηθήκαμε για όλη τη θλίψιν, όχι μόνο γι’ αυτόν. Γιατί τίποτε δεν θα μπορούσε πλέον να γίνει αιτία κατηγορίας για τον καλό διδάσκαλο, έως ότου τα πράγματα των μαθητών θα βαδίζουν σύμφωνα με τη γνώμη του. 

Με σας, λέγει, επαρηγορηθήκαμε· εσείς μας εστερεώσατε. Αλλά και το αντίθετο ήταν, γιατί το να μη υποχωρήσουν, αν και έπαθαν, αλλά να σταθούν άφοβα, ήταν ικανό να στηρίξει τους μαθητές. 

Όμως κάνει τελείως το αντίθετο και σε εκείνους στρέφει τον έπαινο. 

Εσείς μας ενθαρρύνατε, λέγει, εσείς μας έχετε δώσει να αναπνεύσουμε, εσείς δεν επιτρέψατε να αντιληφθούμε τους πειρασμούς.

Και δεν είπε, ανεπνεύσαμε, ούτε ενθαρρυνθήκαμε, αλλά τι; «Τώρα ζούμε», για να δείξει, ότι δεν θεωρεί σαν πειρασμό και θάνατο τίποτε άλλο, παρά το να σκανδαλισθούν εκείνοι, αφού βέβαια και ζωή θεωρεί την προκοπή εκείνων. Πώς θα μπορούσε να φανερώσει διαφορετικά κανείς είτε τη λύπη του για την αδυναμία των μαθητών, είτε τη χαρά του;

Δεν είπε, «χαιρόμαστε», αλλά, «ζούμε», δηλαδή τη μέλλουσα ζωή. 

Συνεπώς χωρίς αυτό ούτε τη ζωή θεωρούμε ζωή. Έτσι πρέπει να συμπεριφέρονται οι διδάσκαλοι, έτσι οι μαθητές, και ποτέ δεν θα συμβεί τίποτε το παράλογο. 

Στη συνέχεια καθιστώντας πιο λαμπρό αυτό, πρόσεχε τι λέγει· «Γιατί ποια ευχαριστία μπορούμε να ανταποδώσουμε στον Θεό για σας για όλη τη χαρά που αισθανόμαστε εξαιτίας σας εμπρός στον Θεό μας, παρακαλώντας με το παραπάνω νύχτα και ημέρα για να ιδούμε το πρόσωπό σας και να τελειοποιήσουμε τις ελλείψεις της πίστεώς σας;». 

Δεν γίνατε, λέγει, αίτιοι ζωής μόνο σε μας, αλλά και πολλής χαράς, και τόσο μεγάλης, ώστε ούτε τον Θεό μπορούμε να ευχαριστήσουμε όπως αξίζει. Το κατόρθωμά σας, λέγει, θεωρούμε ότι είναι δώρο του Θεού. 

Μας ευεργετήσατε τόσο πολύ, ώστε νομίζομε ότι είναι του Θεού, ή καλύτερα και του Θεού, γιατί τόσο υψηλό φρόνημα δεν είναι γνώρισμα ψυχής ανθρώπου, ούτε προσπάθειας. «Νύχτα», λέγει, «και ημέρα με το παραπάνω παρακαλώντας». Και αυτό είναι απόδειξη της χαράς. 

Όπως ακριβώς κάποιος γεωργός, όταν ακούει για το χωράφι του, που αυτός καλλιέργησε με κόπο, ότι είναι γεμάτο στάχυα, επιθυμεί πολύ με τα μάτια του να ιδεί την τόσο μεγάλη χαρά, έτσι και ο Παύλος επιθυμεί την Μακεδονία.

«Με το παραπάνω παρακαλώντας». Πρόσεχε την υπερβολή. «Για να ιδούμε το πρόσωπό σας και να τελειοποιήσουμε τις ελλείψεις της πίστεώς σας». 

Εδώ ανακύπτει μεγάλο ζήτημα. Γιατί, εάν τώρα ζεις, επειδή έχουν σταθεί σταθεροί στην πίστη και ο Τιμόθεος σου έφερε ευχάριστες ειδήσεις για την πίστη και την αγάπη τους, και είσαι γεμάτος από τόση χαρά, ώστε ούτε τον Θεό μπορείς να ευχαριστήσεις όπως αξίζει, πώς λες εδώ ότι υπάρχουν οι ελλείψεις της πίστεως, μήπως λοιπόν τα λόγια εκείνα αποτελούν κολακεία; 

Καθόλου μια τέτοια σκέψις. Γιατί προηγουμένως εβεβαίωσε, ότι υπέμειναν πολλούς αγώνες και δεν συμπεριφέρθηκαν καθόλου χειρότερα από τις εκκλησίες που είναι στην Ιουδαία. Τι λοιπόν συμβαίνει; 

Δεν απόλαυσαν όλη τη διδασκαλία, ούτε έμαθαν όσα έπρεπε να μάθουν· και αυτό το λέγει με αυτό το σκοπό της τελειοποιήσεως αυτών. Ίσως εζητείτο από αυτούς να μάθουν για την ανάσταση και πολλοί ήσαν εκείνοι που εθορυβούσαν αυτούς, όχι πια με τους πειρασμούς, ούτε με τους κινδύνους, αλλά επειδή υποκρίνονταν τους δασκάλους. Αυτό σημαίνει, «τις ελλείψεις της πίστεως». 

Και γι’ αυτό είπε, «τις ελλείψεις», και δεν είπε, για να σας στηρίξουμε στην πίστη. Στην περίπτωση μεν που εφοβείτο για την ίδια την πίστη τους, «Έστειλα», λέγει, «τον Τιμόθεο για να σας στηρίξει», εδώ όμως λέγει, για να τελειοποιήσουμε τις ελλείψεις, πράγμα που είναι περισσότερο θέμα διδασκαλίας, παρά στηρίξεως, καθώς και αλλού λέγει «Για να είσθε τέλειοι σε κάθε αγαθό έργο». 

Το τέλειο όμως αναφέρεται σε εκείνο που έχει κάποια μικρή έλλειψη, γιατί τούτο τελειοποιείται.

Απόσπασμα από τον τόμο, «Ι. Χρυσοστόμου έργα, 22, των Πατερικών Εκδόσεων «Γρηγόριος ο Παλαμάς». Εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση, σχόλια Σπυρίδων Μουστάκας (θεολόγος, φιλόλογος).

Επιμέλεια: Στ.Κ.