Blog

Άγιος Γρηγόριος Παλαμά, Το θαύμα του θαυμαστού αρχιερέα και εφάμιλλου των αποστόλων!

Εμπόδια για την εγκατάστασι στην έδρα του [τη Θεσσαλονίκη]

Γράφει ο Άγιος Φιλόθεος Κόκκινος

Αλλ’ αρχίζουν πάλι άλλοι αγώνες και παλαίσματα με αθλητή τον αρχιερέα του Θεού [τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά] σαν από νέα αρχή πάλι, σαν να ήταν πεπρωμένο του το να παλαίη σ’ όλη του τη ζωή και να έλαβε αυτόν τον κλήρο περισσότερο από όλους ο γενναίος από την πρόνοια του Θεού. Παρακολούθησε τα πράγματα.

Κατατέρχεται αυτός από το Βυζάντιο προς την έδρα και την πόλι που του έλαχε [ο Άγιος Γρηγόριος είχε εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης]. 

Αυτή [η Θεσσαλονίκη] όμως, αλοίμονο, απορρίπτει τον πατέρα και αποστατεί από αυτόν, διότι είχε ακόμη την δυσωδία από την προηγούμενη φθορά και στάσι [είχε προηγηθεί η λεγόμενη επανάσταση των Ζηλωτών] και δεν είχε ακόμη θεραπευθή από τον πονηρό εκείνον και διεφθαρμένο χυμό και την καχεξία διά της ευωδίας της ειρήνης. 

Μερικοί δε προβληματίζονταν από την θρυλουμένη από τους δυσσεβείς δήθεν καινοτομία περί των θείων δογμάτων και την πονηρή περί αυτής θεωρία [αναφέρεται στην Ησυχαστική έριδα], αν και αυτό ήταν πρόσχημα μάλλον και προκάλυμμα της φοβερής στάσεως και των λειψάνων της αταξίας. Αλλ’ ο Θεός από άνω ανακηρύττει και διωκόμενον ακόμη θαυμαστώς στους κατοίκους της πόλεως τον μεγάλο και δεικνύει δι’ εκείνων που επιζητούν ορθώς, ποια οικειότητα και παρρησία έχει εκείνος προς αυτόν. Το πώς, θα το φανερώση τώρα ο λόγος,

Υπήρχε κάποιος ευλαβής και ζηλωτής που συγκαταλεγόταν στον κλήρο της Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης από παλαιά, τιμημένος με το αξίωμα του πρεσβυτέρου και επιφορτισμένος με το διακόνημα του ορφανοτρόφου. 

Αυτός είχε ένα θηλυκό παιδί, που δεν είχε ακόμη έλθει σε γάμο, αλλά είχε παράλυτο κάθε μέλος του σώματος από βαρειά ασθένεια και ήταν κατάκοιτο στην οικία τρία χρόνια. 

Όταν ήλθε η πανήγυρις της Θεομήτορος, που κατά την συνήθεια εκτελούμε για ανάμνησι του γενεθλίου της, την ογδόη του μηνός Γορπιαίου (Σεπτεμβρίου), ο πρεσβύτερος που αναφέραμε εζήτησε από τους μετόχους της ιερουργίας και συμπρεσβυτέρους να θέσουν ιερά ευχή κατά την τέλεσι των μεγάλων μυστηρίων προς τον Θεό και Δεσπότη των μυστηρίων, για να γνωστοποιηθούν σ’ αυτούς με κάποιο σημείο τα σχετικά με τον κακώς απομακρυνόμενο από εκεί αρχιερέα*, ποια θέσι και παρρησία έχει εμπρός του, ώστε να ξεσκεπασθούν, λέγει, και εντροπιασθούν οι εθελουσίως κακουργούντες, να στηριχθούν δε οι από άγνοια αμφιβάλλοντες και εκτρεπόμενοι. 

Οι συλλειτουργοί εδέχθηκαν την ευχή γι’ αυτά εδώ, καθώς ετελούσαν τα μυστήρια. Συμπροσευχόταν δε κι’ εκείνος με αυτούς, προβάλλοντας με τους λογισμούς του την παράλυτη και κατάκοιτη κόρη του και ζητώντας αντί για οτιδήποτε άλλο σημείο την θεραπεία εκείνης. 

Ο δε Θεός εκεί, δοξάζοντας τον θεράποντά του αρχιερέα, περί του οποίου ετελείτο η ευχή και η δέησίς των, σηκώνει αμέσως από την κλίνη την κόρη και την δυναμώνει να βαδίζη απταίστως και να τριγυρίζη το σπίτι μαζί με τους υγιείς, ώστε – τι παράδοξα θαύματα, Χριστέ, – να γεμίζη και θάμβος και έκστασι τους βλέποντας.

Αυτά, που εμαθεύτηκαν και από τους ιερείς, ενώ ακόμη ετελώνταν τα μυστήρια, τους ώθησαν ν’ ανυμνούν τον Θεό και να θαυμάζουν, πέρα από λογική και διάνοια, και μάλιστα εκείνοι που εγνώριζαν το βαρύ και χρόνιο πάθος, να γνωρίζουν οι ίδιοι καλώς και να διακηρύσσουν στους άλλους με παρρησία τον θεράποντα του Θεού θαυμαστόν αρχιερέα και εφάμιλλον των αποστόλων.

* Από την έκφρασι αυτή δεικνύεται ότι ο Γρηγόριος είχε φθάσει προσφάτως τότε, δηλαδή στις αρχές του Σεπτεμβρίου του 1347, στη Θεσσαλονίκη και απομακρύνθηκε από τους κυβερνήτες της Πόλεως.

Απόσπασμα από τον τόμο Φιλοθέου Κοκκίνου, «Βίος Γρηγορίου Παλαμά», εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση, σχόλια Παναγιώτη Χρήστου.

Επιμέλεια: Στ.Κ.